Справа прыгожа , далёка холадна, наукол чыста
1. А зараз мушу спяшацца дадому: ужо поўнач, а дарога далёкая. [ ]:[ ],а [ ].
2. Яшчэ цвілі познія палявыя кветкі, а на месцы тых, што адцвілі ў канцы лета, даспявала і сеялася на зямлю насенне – чорныя, шэрыя і жоўтыя зярняты, якімі так любяць ласавацца дробныя птушкі: шчыглы, чыжы .
[ ], а [ (што) ], (якімі)].
3. Неба было чыстае, сонца свяціла ярка, аднак не грэла: надыходзілі самыя марозныя дні зімы. [ ], [ ]: [ ].
Объяснение:
Уладзімір Дубоўка прысвяціў свой верш Беларусі, сваёй роднай старонцы. Шыпшына – спаконвечны сімвал Бацькаўшчыны. Менавіта першы радок песні заўжды цытуюць і зараз, калі кажуць пра Радзіму.
У вершы Дубоўка сцвярджае, што Беларусь ніколі еюне згіне, будзе змагацца і пад чужым гнётам не памрэ. У другой страфе аўтар кажа, што ён сам здольны АДЗІН абараніць краіну ад усіх чужынскіх навал.
Аўтар звяртаецца да самай маштабнай тэмы ў белапускай літаратуры – служэнне і адданасць Радзіме.
Грам. осн. я засцялю ; стол _ _ _ ,; святочным - азнач. уборам _ _ _ , ; сатканы - прым. ; абрус - наз ; мой - займенник; узорам - наз ; стол - наз; засцялю - дзеясл; я - займенник ; святочным - прым ; уборам - наз.
Извини только 4:
<span>1. жыта сёлета добра урадзила нягледзячы на тое, што дажджы праходзили рэдка. 2. виктар николи не забудзе, з яким хваляваннем ен гнау сваю першую баразну. 3 на схил, па яким падымауся барыс, упау цень 4. мы спынили спрэчку тольки пасля таго, як выступиу стараста курса</span>