Чалавек без Радзімы, як салавей без песні.
Толькі таму пашана будзе, хто Радзіму не на словах любіць.
За Радзіму сваю будзь героем у баю.
Мінск – сталіца – усяму свету святліца.
На Радзіму сонца свеціць бясконца.
Родная зямля мякчэй чужой пярыны.
Ад душы працуеш – Радзіму шануеш.
На родным полі расце лепшая доля.
Той патрыёт, хто змагаецца за народ.
Бацькоў любі, старых паважай, здароўе беражы, Радзіме верна служы.
<span>ограниченное употребление </span>
У садзе на дарожцы скакалі маладыя Верабейкі.А стары верабей сеў высока на галінцы дрэва і пільна глядзіць, ці не пакажацца дзе драпежная птушка.Ляціць па задворках ястраб-разбойнік. Ён люты вораг дробнай птушкі. Ляціць ястраб ціха, без шуму.Але стары верабей заўважыў злыдня і сочыць за ім.Ястраб бліжэй і бліжэй.Адгукаліся гучна і трывожна верабей, і ўсё воробьята разам схаваліся ў кусты.Ўсё сціхла.Толькі верабей-гадзінны сядзіць на галінцы. Не варушыцца, вачэй з ястраба ня спускае.Заўважыў ястраб старога вераб'я, узмахнуў крыламі, расправіў кіпцюры і стралой спусціўся ўніз.А верабей каменем упаў у кусты.Ястраб ні з чым і застаўся.Азіраецца ён вакол. Зло ўзяло драпежніка. Агнём гараць яго жоўтыя вочы.Страпянуўся разбойнік і паляцеў далей. Зноў сеў верабей на той жа галінцы. Сядзіць і весела цвіркалі.<span>З шумам высыпалі з кустоў воробьята, скачуць па дарожцы</span>
- лядзяш
- зубчаты
- нештачка
- саракавы
- секануць