Там пра адну жанчыну,якая адправила свайго сына на вайну. Шли гады ,а ен усе не вяртался. Вырашыла я пайсти яму насустрач. Ишла цераз лес и убачыла брацкую магилку. Далей яна не магла ийци таму, што у ей балели ноги. Засталася яна ухаживать за гэтай магилай.
Ну вообще лучше прочитай
Первое упоминание о строительстве замка датируется 1551 годом и приписывается Николаю Радзивиллу Чёрному. В 1580-х годах при Николае Радзивилле Сиротке замок был перестроен и представлял собой прямоугольник примерно 170 на 120 метров с несколькими тайными входами-выходами. Согласно размещенной над входом во дворец закладной плите, начата перестройка была 7 мая 1583 года.
Во время русско-польской войны замок выдержал осады русских войск, бравших штурмом сам Несвиж, в 1654 и 1659 годах.
В 1706 году во время Северной войны замок был захвачен шведскими войсками и превращён в военный бастион, многое в замке было разрушено. Только в конце 1720-х гг. началась реконструкция, а в 1740 году построена дворцовая часовня.
В 1792 году во время войны против польских конфедератов замок сдался русским отрядам под командованием И. Е. Ферзена и Л. Л. Беннигсена.
В 1812 году владелец замка Доминик Иероним Радзивилл выступил на стороне французской армии, после чего вынужден был бежать. Только в 1860-х гг. замок вернулся к Радзивиллам, после чего началось его расширение и строительство собственно комплекса: Замковый парк, Старый парк, Японский сад, Новый парк, Английский парк. Общая площадь всего комплекса к 1939 году составляла около 90 гектаров.
28 июня 1941 г. в замке располагался штаб немецкой 2-й танковой группы генерала Гудериана.
<span>1) в разных значениях</span> месца, <span>-ца средний род</span>
<span>уступить место — уступіць месца</span>
<span>место заключения — месца зняволення</span>
<span><span>детское место термин, относящийся к анатомии разговорное слово или выражение</span> — плацэнта</span>
<span>место общего пользования — месца агульнага карыстання</span>
<span><span>населённое место официальный термин или выражение</span> — населенае месца</span>
2) (должность) месца, <span>-ца средний род</span>, пасада, <span>-дыженский род</span>
3) (местность) мясціна, <span>-ны женский род</span>
<span>на месте преступления — на месцы злачынства</span>
<span>не к месту — недарэчы (не да месца)</span>
<span>к месту — дарэчы</span>
<span>общее место — агульнае месца (разважанне)</span>
<span>больное место — слабае (балючае, хворае) месца</span>
<span>ни с места — ні з месца</span>
<span>иметь место — мець месца</span>
<span>узкое место — вузкае месца</span>
<span>с места на место — з месца на месца</span>
<span>глаза на мокром месте — вочы на мокрым месцы</span>
<span>места (себе) не находить — месца (сабе) не знаходзіць</span>
<span>сердце (душа) не на месте (у кого) — сэрца (душа) не на месцы (у каго)</span>
<span>знать своё место — ведаць свае месца</span>
<span>с места в карьер — з месца ў кар'ер</span>
<span>нет места, не должно быть места (чему) — няма месца, не павінна быць месца (чаму)</span>
Характары і вобразы герояў п'есы Аляксея Дударава "Вечар" Творчасць Аляксея Дударава вылучаецца непадробнай шчырасцю, імкненнем знайсці адказы на надзённыя пытанні жыцця. Драматург звяртаецца да вечнага ў сучасным існаванні кожнага, жыццёвыя, немудрагелістыя сітуацыі асэнсоўвае па-філасофску. «...Жыццё — выпрабаванне чалавека на чалавечнасць. I ўвечары павінна свяціць сонца», — так сказаў пра сваю п'есу «Вечар» А. Дудараў.
У «неперспектыўнай» вёсцы Вежкі засталіся толькі трое старых — Ганна, Васіль Мульцік і Мікіта Гастрыт. Па-рознаму прайшло іх жыццё. Ганна ўвесь час, як і Мульцік, працавала на зямлі. Ні адпачынку, ні радасці не ведала. У вайну і пад бомбамі ляжала, і ў сваей хаце гарэла, траіх дзяцей пахавала за адзін месяц. I апошні сын Віцёк нейкі няўдалы атрымаўся — цягне лес у турме. Але Ганна не азлобілася на жыццё. Яна толькі стомлена думае: «Рабіла, рабіла, рабіла; а на гэтым свеце няма чаго пакінуць... I нашто нарадзілася?»
Навошта нарадзіўся, ведае Мульцік. У яго таксама нялёгкі лес. Ён «тры вайны адпляскаў, піабляй махноўцы секлі, кулакі ў трыццаць другім цвікамі да крыжа прымалацілі, на фінскай ногі адмарозіў, у партызанах немцы расстрэльвалі, потым ваяваў — два разы параніла, тры разы кантузіла. I гэта яшчэ не ўсё! Двух дзетак за вайну пахаваў, і ніпічымніца пасляваенная была, і хату пярун паліў, і карова здыхала, і жонка памерла, і сын апошні гадоў пяць пісем не піша». Гора ўзмацніла душу Васіля, надзяліла яго вялікім багаццем, дабрынёй, якая, колькі ні раздавай, не вычэрпваецца, як той калодзеж, што некалі паіў усю вёску. Ад Мульціка ідзе да людзей цеплыня, спачуванне. Ён бачыць, як чакае Ганна весткі ад свайго няўдалага сына, і піпіа ад імя Віцька ліст на радыё, каб перадалі для маці яе любімую песню. I якая паэтычная, тонкая і ўзнёслая душа адкрываецца ў яго, калі ён кажа пра ласкавыя матчыны рукі, што пяклі самы смачны хлеб, пра родную хату і бярозкі пад акном. Мульцік — паэт і ў адносінах да зямлі-карміцелькі, і да сонца, якое для яго вышэй і магутней нават за бога, таму што бог карае, а Сонца дае жыццё раслінам, і жывёлам, і чалавеку. Мульцік не моліцца сонцу, ён размаўляе з ім, як з блізкім. Ён добра ведае, што нарадзіўся на Зямлі, каб сагрэць яе сваей душой, каб працаваць, хлеб расціць. Для яго шчасце не ў сытасці і не ў бяздзейнасці: «Шчасце з чужых рук заўсёды кіслае... Шчасце самому рабіць трэба». Мульцік ніколі не ішоў насуперак сваім перакананням, пацверджаным жыццём папярэдніх пакаленняў поглядам. I легка ў яго на сэрцы нават перад немінучай смерцю. У Мульціку і Ганне ўвасоблена гармонія натуральнага жыцця.
Менавіта ў вобразах Васіля і Ганны раскрываюцца прыродная мудрасць, далікатнасць, чысціня пачуццяў чалавека. Старыя з болем думаюць, што няма каму перадаць мудрасць, жыццёвы вопыт, што выстудзяцца іх хаты і зарасце сцяжынка да іх Вежак, перасохне чысты калодзеж, бо ніхто не будзе браць з яго вады. Яны хвалююцца, што парушацца прыродныя сувязі і асірацее зямля продкаў. I не так адзіноцтва мучыць старых, як тое, што зямля застанецца ў адзіноце.
<span> П'еса «Вечар» прасякнута цёплым гумарам, лірычнасцю. Адухоўленыя блізкасцю да прыроды героі А. Дударава ўвасабляюць гармонію спрадвечнага вясковага жыцця з яго высокімі патрабаваннямі і крытэрыямі.</span>
«Энеида наизнанку» продолжает полуторавековую европейскую традицию ирои-комических «Энеид», начатую во Франции П. Скарроном, продолженную в Австрии А. Блюмауэром и на восточнославянской почве подхваченную Н. П. Осиповым («Вергилиева Енеида, вывороченная наизнанку») и И. П. Котляревским («Виргилиева Энеида, на малороссийский язык перелицованная И. Котляревским»). Белорусская «Энеида» в ряде мест достаточно близко следует за текстом украинской «Энеиды» Котляревского и иногда характеризовалась как вольный её перевод. Как обычно в этой традиции бурлеска, события эпоса Вергилия перенесены в современную простонародную обстановку. Античные боги и троянские герои представлены соответственно как белорусские паны и крестьяне[1], в текст введены подробные описания национального костюма и пищи. Опытом белорусской «Энеиды» воспользовался, по-видимому, автор другой, более популярной белорусской бурлескной поэмы — «Тарас на Парнасе» (как сейчас считается, им был Константин Вереницын).