В волшебной сказке происходит волшебство,есть волшебные предметы, например: ступа Бабы Яги или волшебный клубок.
Например сказка "Баба Яга"
В бытовой сказке происходит, то, что происходит в быту, то есть в жизни.
Например сказка "Солдат и смерть"
Урокі пані Мар'і (па аповесці Янкі Брыля "Сірочы хлеб") П<span>ершым і сапраўдным настаўнікам Даніка Мальца быў вясковы падполыпчык Мікола Кужалевіч. Аднак жыццё сутыкала героя і з шэрагам іншых настаўнікаў, такіх, як Цаба, Мар'я, Рузя, Дулемба. Хлопчык, у якога абудзілася пачуццё нацыянальнай самасвядомасці, які адчуў сябе сынам свайго народа, не мог назваць сваімі настаўнікамі паноў Цабу, Рузю, Дулембу, бо тыя ненавідзелі вучняў, абражалі іх, асабліваі пагардліва ставіліся да дзяцей беларусаў. </span>
<span> Дарагім чалавекам, сябрам і дарадцам стала для Даніка пані Мар’я, бо яна адкрывала хлопчыку багацце і разнастайнасць свету, радасць і шчасце вучыцца, харашэць душой, адкрывала беларускую і польскую літаратуру, хараство польскага слова. </span>
<span> Данік любуецца знешнім хараством настаўніцы, з захапленнем глядзіць на мілы твар, які абрамляе шапка кучаравых, коратка пастрыжаных валасоў, на чорныя доўгія вейкі, якія прыкрываюць жывыя карыя вочы, на белую зграбную ручку. Даніку так хацелася, каб гэтая рука легла яму на галаву. Хлопчык захапляецца непасрэднасцю, шчырасцю настаўніцы, яе здольнасцю паспачуваць чужой бядзе, парадавацца поспеху вучня, дапамагчы яму. </span>
<span> Пані Мар'я любіць сваіх вучняў, падтрымлівае іх стараннасць, карае нядбайнасць, верыць у духоўныя мажлівасці беларускіх дзяцей, у тое, што з цягам часу яны змогуць унесці свой уклад у духоўную скарбніцуі чалавецтва. Дзеці таксама любілі сваю «кіраўнічыху», бо яна вылучалася інтэлігентнасцю, дэмакратызмам шчырым жаданнем навучыць, выхаваць, падтрымаць сваіх выхаванцаў. </span>
Урокі пані Мар'і для Даніка і іншых падлеткау беларусаў сталі ўрокамі жыцця, далучэння да сусветнай літаратуры і культуры.
Жилин барин из небогатой семьи, офицер который служил на Кавказе.Направляясь домой, попал в плен к татарам, из которого сбежал только со второго раза.
<span>Жилин попросил отпуск и отправился домой, но его поймали татары по вине Костылина. Его заперли в сарае и надели колодку. Позже ему сообщили что и Костылина поймали татары, их продали Абдулу-Мурату. Жилин и Костылин прожили в сарае целый месяц. Жилин был мастером на рукоделье и делал кукол из глины для хозяйской дочери, а девочка в свое время приносила ему молоко и лепешки. После он спланировал план побега, но их поймали в лесу другие татары и кинули их в яму. После этого им стало туго жить, их кормили сырой едой как собак. Позже Дина сообщила Жилину что его собираются убить, но Дина протянула ему длинную палку и он вылез из ямы, но увы без Костылина после он увидел Казаков и спас себя.
<span /></span>
<span>ітаратура з’яўляецца адным са сродкаў пазнання жыцця і, перш
за ўсё, чалавека. Каб болыы глыбока раскрыць характары, пісьменнікі
часта ідуць па шляху супастаўлення герояў. Такі прыём выкарыстаны Янкам
Купалам у паэме «Курган» пры абмалёўцы вобразаў гусляра і князя. У
параўнальным плане пададзены вобразы Сцёпкі і Аленкі ў аповесці «На
прасторах жыцця» Якуба Коласа. Гэтым прыёмам карыстаўся і У. Караткевіч
пры стварэнні вобразаў Пора-Леановіча і Горава ў апавяданні «Паром на
бурнай рацэ».
Абодвагероі — выпрабаваныя ў баях
ваенныя ў чыне каззітанаў, якія накіраваны з ротай салдат ахоўваць
адзіны паром, каб не аддаць яго ў рукі паўстанцам. У пачатку твора аўтар
зазначае, што аднаму з іх, Пора-Леановічу, «не вельмі верылі як
нашчадку сепаратысцкай фаміліі і ўраджэнцу Магілёва», таму «ў дапамогу
яму» паставілі Юрыя Горава, карэннага русака са старой маскоўскай
фаміліі, які быў паранены ў сутычцы з атрадам паўстанцаў пад Ракавам і
адасланы «ў тыл» на лячэнне. Сімпатыі чытача, здаецца, павінны быць на
баку Пора-Леановіча: чалавека, якому не давярае сам генерал урадавых
войск. Бо ці можна прыхільна ставіццаі да чалавека, роля якога —
шпіёніць? Але гэта толькі першае ўражанне. У. Караткевіч не навязвае нам
сваіх думак, а дае магчымасць разабрацца, хто ёсць хто?
Вось
мы бачым Горава, які ў думках апынуўся ў Маскве, успамінае сваю
старэнькую маці, каханую дзяўчыну Надзейку, марыць аб мірным жыцці. І
раптам — стрэл! Гэта страляў-забаўляўся з дуэльных пісталетаў
Пора-Леановіч. Горава ўразіў (каторы ўжо раз!) яго сухі прыгожы твар,
белыя валасы, бакенбарды і, галоўнае, страшнаватыя блакітныя вочы, у
якіх бачная была пагарда да ўсяго. І яшчэ рэзкі шрам паўз брыво і левую
скронь — адмеціна двубою. Многае можа сказаць пра героя яго партрэт.
Пора-Леановіча выдавалі вочы Аўтар далей скажа: «Яго нахабныя і страшныя
вочы гарэлі вясёлым шаленствам». І тут жа Гораў Дасць дакладную
характарыстыку Пора-Леановічу: «Чалавек, які сядзіць насупроць яго, —
страшны, вельмі небяспечны чалавек, драпежнік, у якога, пэўна, зусім
няма ў душы месца для так званых пакут сумлення». І вельмі хутка мы
ўпэўнімся ў гэтым.
Наступная ноч выдалася
«вераб’інай». Дождж паліў так, што, здавалася, паветра было менш, чым
вады. Вада прыбывала вельмі хутка, рака пайшла старыком. На перасцярогу
бывалага салдата Івана, які прапанаваў паставіць каравул на рацэ, каб не
здарылася бяды з прахожымі, Пора-Леановіч рэагуе іранічна: «Табе што да
таго? Няхай не суюцца ў ваду...» І калі Гораў хоча неяк абразуміць
Пора-Леановіча, гаворачы, што да свайго народа трэба адносіцца з
павагай, што людзі не вінаватыя, калі дрэнна робяць улады, той адказвае,
што народ — гэта быдла, якое па галаве трэба біць. І ваша, і наша, і
польскае, і ўсякае. Іншага яны не варты. Людзей не шкадуй. Ні жанчын, ні
дзяцей. Ідзі па трупах, і добра табе будзе.
І мы
пачынаем разумець, які жудасны чалавек гэты Пора-Леановіч. Для яго
галоўнае — стаць на той бок, які выйграе. А прысяга, закон гонару — гэта
не для яго. Яшчэ болып поўна раскрываюцца героі апавядання пры сустрэчы
з жанчынай, жонкай Грынкевіча, кіраўніка паўстанцаў, якая везла
памілаванне свайму мужу. Адзін (Пора-Леановіч) ведаў, што пакаранне
Грынкевіча будзе выканана гэтай ноччу, і наўмысна затрымліваў жанчыну.
Другі (Гораў), нічога не ведаючы, рызыкаваў сваім жыццём, каб
пераправіць жанчыну на другі бераг раз’юшанай ракі.
Менавіта
гэтая вераб’іная ноч паказала, якія розныя тыпы людзей увасабляюць
Пора-Леановіч і Гораў. Мы ўбачылі, што адзін з іх люта ненавідзеў
людзей, а другі ганарыўся сваім народам.
<span> Такія людзі, як капітан Пора-Леановіч, не павінны жыць на зямлі, — падкрэслівае аўтар, — і адмоўны герой гіне на дуэлі.</span></span>