Нет. Все гордые и принципиальные давным давно умерли от голода не оставив потомства. В популяции остались лишь приспособленцы, конформисты и хамелеоны.
Конечно писатели одни придумали сказки другие басни а третьи стихи
Основной призыв народа к миру и согласию <span>Автор указывает на то,что Россия уже достаточно перенесла и по собственной воле не собирается ввязываться в новый войны Старого света стихтворение проникнуто глубокой патриотической направленностью автор призывает одуматься еще раз все взвесить и прийти к миру ,а не к ужасам очередных войн,которые грозят глобальными разрушениями,тому что так долго и упорно строилось веками .Александр Блок пытается донести мысль о том,несмотря на все потрясения и ужасы,которые сотрясли страну ,ей все равно отводится самое место на мировой арене ,не смотря ни на что,в случае необходимости,дать отпор захватчикам,но при этом остается мудрым Сфинксом,готовым в любой момент прийти на помощь и дать совет </span>
<span>Кожны час года выдатна па-свойму. Я, напрыклад, люблю блукаць зімовым ціхім вечарам па заснежаных вуліцах і любавацца прыродай, уснувшей да вясны. Я выходжу на вуліцу. Дыхаецца глыбока і свежа. Дрэвы пакрытыя шапкамі снегу. На верхавінах — снежныя піраміды. Сонца ўжо зайшло, і неба на гарызонце далікатна-ружовае. Непрыкметна цямнее, і на вуліцах запальваюцца ліхтары. Ад іх святла снег іскрыцца маленькімі агеньчыкамі. Я іду па вячэрняй вуліцы і любуюся зімовым пейзажам. Жамчужынка-сняжынкі ціха падаюць мне на далоні. Па-мойму, няма нічога цікавей, чым любавацца іх мудрагелістай формай. А снег усё ўзмацняецца. І вось ужо не іскрыстыя кропелькі, а мудрагелістыя шматкі падаюць з неба. А падзьме ветрык — і серебряная пыл кружыцца ў паветры. Мне здаецца, мільёны маленькіх алмазаў ўюцца пад вулічнымі ліхтарамі. Падымеш галаву — і ўбачыш крыштальныя ледзяшы незвычайнай формы. У двары чуецца нейкі шум. Гэта дзеткі радуюцца на платную форму навучання ў снезе. Некалькі хвілін — і гатова снежная баба з венікам у руцэ. Але мне пара вяртацца. Я атрымала незвычайны зарад бадзёрасці. Як быццам матушка-зіма ўдыхнула ў мяне новыя сілы. Зімовы вечар, я думаю, непаўторнае па прыгажосці і адчування час.</span>