Лета гэта цудоўная пара, калі ўсёвакол квітнее і пахне, калі спяваюць птушкі, калі ярка свеціць сонца. Асабліва добра летам у лесе. Колькі ўсяго цікавага можна ўбачыць і пачуць. Лес можа расказаць вельмі шмат, галоўнае навучыцца яго слухаць. З якім нецярпеннем чакаюць гэтую пару года многія людзі. Прыйшло лета і, нарэшце, можна праводзіць выходныя на прыродзе. Менавіта на прыродзе чалавек адпачывае і набіраецца сіл.
Прыходзячы ў лес, трапляеш у нейкае царства, поўнае загадак і таямніц. У старым лесе асаблівая атмасфера. Векавыя елкі, сосны, нібы вартавыя, сочаць за парадкам. Жыццё там ідзе па сваіх законах, і парушаць гэты парадак нікому не дазволена. Гуляючы па лесе часам здаецца, што хто-то назірае за табою.
Летам у лесе вельмі шмат ягад, якія багатыя вітамінамі. Менавіта лясныя ягады лічацца самымі карыснымі. Лес гэта самае падыходнае месца для прагулак. Гуляючы па лесе, трэба ўбіраць яго атмасферу, атрымліваць асалоду ад лясных водараў, яго гукамі. Лес у пачатку лета напаўняецца шчабятаннем птушак. У гэты перыяд асабліва добра гуляць па лесе, так як можна на час забыць аб сваіх клопатах і паназіраць за іншым жыццём. Менавіта тады пачынаеш адцягваць увагу ад сваіх праблем і разумець, што жыццё разнастайнае, шматграннае і на колькі прыгожы навакольны наш свет.
Тут вот норм. Найдёшь если надо.
—кали мы пойдзем на вулицу?
—Нясёння,дзеци
—дык мы ужо нядзелю не хадзили туды.
—добра,тады заутра
—нязаутра.Давайце поудзем прах некальки нядзель?
—Ну добра
У меня фантазии хватило только на это.Если не понравилось—простите
Водгук на верш Максіма Багдановіча
“Слуцкія ткачыхі”
Паэзія Максім Багдановіч з'яуляецца глыбока рэалістычнай, цесна связанай з вызваленчай барацьбой беларускага народа. Любоў да Радзімы — адна з галоўных тэм лірыкі Максім Багдановіч. Ён паказвае моцную прывязанасць простых людзей да Беларусі, да роднай зямлі. Выгнаныя голадам з роднага краю, беззямельныя сяляне жывуць успамінамі аб Радзіме. Тэма любві да Радзімы гучыць і ў вершах, прысвечаных мінуламу Беларусі. У час паездкі ў 1911г. у Вільню Максім Багдановіч пазнаеміўся з рукапісамі старажытных беларускіх кніг. Яго зацікавіла гістарычнае мінулае беларускага народа і пад уражаннем ад іх напісаў верш “Слуцкія ткачыхі” з цыкла “Старая Беларусь”.
Верш "Слуцкія ткачыхі” — адзін з лепшых твораў гэтага цыклу. У ім уваскрашаецца далёкае феадальнае мінулае Беларусі, паказваецца паднявольная праца слуцкіх ткачых у час прыгону.
Вобраз васілька набывае ў вершы абагульняючае значэнне. Ён зліваецца з вобразам Радзімы, становіцца сімвалам народнага мастацтва.
У вершы “Слуцкія ткачыхі” паэт раздумвае над лёсам беларускіх мастакоў і над сутнасцю мастацтва. Гэты верш вельмі прыгожы, у гэтым вершы аўтар пытаецца расказаць пра тое, што сапраўднае мастацтва нельга стварыць пад прымусам. Паясы ператварыліся ў шыдэўры толькі тады, калі ткачыхі ўклалі ў іх сваю душу. Паэт хацеў перадаць на колькі цяжкі быў той час - час прыгону, калі людзі былі не вольныя рабіць тое, чаго хацелася ім . Час, калі прыгонныя людзі цалкам залежалі ад пана, выконвалі толькі тое, што хацелася і падабалася яму:
Ад родных ніў, ад роднай хаты
У панскі двор дзеля красы
Яны, бяздольныя, узяты
Ткаць залатыя паясы.
Яшчэ аўтар пытаецца сказаць, што роля мастацтва ў жыцці народа вельмі важна. У гэтым вершы апісваецца картіна роднай зямлі, дзе ткачыха заміж пярсіцкага ўзора” шые “цвяток радзімы васілька”:
Цямнее край зубчаты бора…
І тчэ, забыўшыся, рука,
Заміж персідскага ўзора,
Цвяток радзімы васілька.
Гэты верш трэба чытаць з паузамі, пасля кожнай стракі, з трохі жаласнай інтанацыяй.
<span>У вершы вельмі шмат супрацьпастаўленняў. Я думаю, што у гэтым вершы аўтар вельмі падрабязна апісаў тую цяжкую працу, якая была ў той час.</span>
ну вот это мы писали сочинение в классе желаю тебе успехов
Калі я летам жыў у бабулі, здарыўся адзін цікавы выпадак. У бабулі быў прыгожы чорны кот Мурчик. Ён быў вельмі разумны, але меў незалежны характар. Ён свабодна гуляў па акрузе, наводзячы жах на суседскіх катоў і нават іх гаспадароў. Калі яго бралі на рукі, ён адразу вырываўся і мог падрапаць.
І вось аднойчы Мурчик знік. Раней ён часам знікаў на ноч, самае большае на суткі. А тут не з'яўляўся дома тыдзень. Усе засмуціліся, бабуля баялася, што з катом што-то здарылася. Яна хадзіла па вуліцах, пыталася ў суседзяў, але Мурчика ніхто не бачыў.
І вось як-то мы з бабуляй праходзім міма аднаго дома, а там каля брамкі сядзіць чорны кот, вельмі падобны на Мурчика. Мы спыніліся, а ён хутка падбег і пачаў церціся аб ногі. Гэта быў Мурчик. А аказалася, што гаспадары гэтага дома з'язджалі на некалькі дзён і выпадкова пакінулі фортку адкрытай. Мурчик залез ўнутр, таму што адтуль пахла рыбай. Суседзі сушылі яе ў кухні на акне. І Мурчик ў іх адсутнасць ласаваўся рыбкай. А калі суседзі вярнуліся і заўважылі, хутка вылез у і збег.
Нам з бабуляй было вельмі сорамна за Мурчика, калі суседзі распавядалі гэты пацешны выпадак. Але яны не моцна раззлаваліся, таму што самі забыліся зачыніць фортку. Мы ўсе пасмяяліся, але потым бачылі, што Мурчик часта наведваўся да іх у двор і падоўгу сядзеў, сочачы вачыма за фортачкай, на якую суседзі павесілі ахоўную сетку.