Ауылда менің атам мен әжем тұрады.Ауылдың табиғаты көркем, тамаша, ,керемет.Ауылдың адамдары мал шаруашылығымен айналысады.
Жазғы демалыста мен ауылдың таза ауасымен, хош иісті гүлдердің иісімен демалып келемін.
Ответ:
«Ұлы Абайдың шығармашылық мұрасы-халқымыздың ғасырлар бойы маңызын жоймайтын рухани қазынасы.Маңызын жоймау былай тұрсын,заман өзгеріп,қоғамдық санада күрт сапырылыстарпайда болған сайын бұл қазына өзінің жаңа бір қырларымен жарқырай ашылып,қадірін арттыра түсетініне Абайдан кейінгі уақыт айқын көз жеткізді.
Ақынның дүниеге келгеніне бір жарым ғасыр,ал өзінің мәңгі өлмес шығармаларымен халқына сөздің ұлы мағынасында ұстаздық ете бастағанына ғасырдан астам уақыт өтті.Содан бері оның артына қалдырып кеткен мұрасы елі мен жұртының рухани өміріндегі қай бұрылыстар мен қай құбылыстар тұсында да айнымас темірқазық,адастырмас құбыланама болып қызмет етіп келеді.
Бұл күнде Абай сөзі әр қазақтың ағзасына ана сүтімен бірге дариды десе,артық айтылғандық емес.Ана сүті тән қорегі ретінде жас сәбидің буыны бекіп,бұғанасы қатаюына қызмет етсе,ақын сөзі оның санасына адамдық пен азаматтықтың ұрығын сеуіп қызмет етеді».
Дастарханға қойған тамаққа мін тағып, «Мен мынаны жемеймін», «Мына тамақ менің денсаулығыма жақпайды» — деп отыру – үлкен әдепсіздік. Сонымен қатар, дастарханнан сарқыт орап алу – дәстүрімізде бар әдет. Алайда, сарқыт алады екем деп дастарханды сыпыра-жайпап әкету ұят нәрсе. Қазақта «Біреудің жаясын жесең, ұшаңды даярлай бер» деген сөз де бар. Ол – өзіңді біреу дастарханға шақырып, ас-ауқатын берсе, сен де оған осындай құрмет көрсетуің керек деген сөз. Бұл – ел арасындағы туыстық пен ынтымақтықты нығайта түсудің бірден-бір нанымды жолы. Жалпы алғанда, қазақтың дастарханы – киелі нәрсе. Бұл тек жайылған шүберек немесе оған қойған ас-ауқат қана емес, бұл – адамның пейілі, ішкі жан-дүниесі, мейірім-шапағаты. Дастархан басында айтылған әңгіме дәмді, өнегелі, ал шешілген мәселе мен жасалған мәміле дәйекті болуға тиіс. Қазақтың бұрын-соңды бар мәселені дастархан басында шешуі де дастархан үстінің киелі екендігіне дәлел болады.
Сабыр Шәріпов (нақты атауы - Мұхаммед Сабыр Шарифович Давлетшина) (7 шілде, 1882 - 17 шілде, 1942) - қазақ совет жазушысы, қоғам қайраткері, Қазақстанда Кеңес өкіметін орнату үшін күрескер.1998-1903 жылы Павлодар ауылшаруашылық мектеп-интернатта оқыған. 1904-1916 жылы Атбасар маңында Баянауыл мектептерінде мұғалім, ағаш ұстасы, қойма менеджері, аудармашы, Ақмола және Көкшетау жергілікті ауданында Клерк болып жұмыс істеді. 1917 жылғы Ақпан төңкерісі кезінде ол біраз уақыт өткен соң ол Көкшетау социал-демократиялық тобының хатшысы болып сайланды, содан кейін Сібір, Түркістан, Көкшетау, Петропавл қаласында Кеңес өкіметінің құруға қатысты, РСДРП мүшесі болды, Көкшетау сол жыл болды.<span>1932-1934 жылы, сенім меңгерушісінің орынбасары Мәскеуде «Ембімұнай» - - кеңестік-ирандық акционерлік инспекторының директоры 1919 жылы ол 1921-1924 депутаты төрағасы Атбасар ауданының революциялық комитетінің, 1928-1932 жылдары Ақмола атқару комитетінің төрағасы болды Компания «Фанера - Hurian Limated» жыл 1934-1935 жылы - 1935-1937 жылдары Оңтүстік Қазақстан Сыртқы сауда халық комиссары өкілі - аға ғылыми қызметкері, Қазақстан Компартиясы Орталық комитеті жанындағы Партия тарихы институты 1938-1941 жылдары - терең бұрғылау құру директоры Құлсары және Доссорда, сенім геологиялық барлау кеңсесі «Ембімұнай»</span>