Тетерев сидел на дереве,а к нему лисица подошла,поздоровалась,сказала,что пришла его проведать.
Тетерев поблагодарил,но лиса сделала вид,что не слышала его и предложила ему сойти на травку,погулять.Тетерев ответил,что птицам по траве опасно гулять.Но лиса спросила,может он ее боится,на что он сказал,что не ее,так других зверей.Лиса объявила,что закон вышел, звери не трогают друг друга.Тетерев сказал,что если бы по -старому
то ей убегать надо,потому что собаки бегут,но раз указ вышел,то и бояться не стоит.Лиса услышала про собак,бе-
жать хотела,но тетерев ей напомнил про указ,а лиса ответила,что собаки могли не слышать об указе и убежала.
Над водой хвостом вильнула,
Что за хищница...(Акула)
В речке плещутся с зари.
Что за рыбки?(пескари)
В тихой заведи, а ну-ка
Что за хищница здесь?(Щука)
А кого у камыша
Проглотил судак?(Ерша)
Он драчун и забияка,
Никогда не знает страха:
На спине иголки,
А иголки колки!(Ёрш)
Через море-океан
Плывет чудо-великан.
Растянулся во весь рост.
Вот кончается вопрос!(Кит)
Ты со мною не знаком?
Я живу на дне морском.
Голова и восемь ног,
А зовусь я...(Осьминог)
В воде она живет.
Нет клюва, а клюет! (Рыбка)
Крылья есть, а летать не умеет.
Побежишь-обогнать сумеет.(Рыбка)
У маленькой скотинки
Сто монет на спинке!(Рыбка)
Плаваю под мостиком
И виляю хвостиком.
По земле не хожу,
Рот есть, а не говорю.
Глазки есть-не мигаю.
Крылья есть-не летаю!(Рыбка)
Большой, с усами, под мостом.
Перед грозою бьет хвостом.(Сом)
Залежался я на дне,
Мне б поплавать в тишине.
Так подумать мог бы он,
На бревно похожий (СОМ)
У нее во рту пила,
Под водой она жила.
Всех пугала и глотала,
А теперь в уху попала!(Щука)
Быстрый переход:
Главная / Дударев Алексей Ануфриевич / Характары і вобразы герояў п'есы Аляксея Дударава "Вечар"
Характары і вобразы герояў п'есы Аляксея Дударава "Вечар"
Творчасць Аляксея Дударава вылучаецца непадробнай шчырасцю, імкненнем знайсці адказы на надзённыя пытанні жыцця. Драматург звяртаецца да вечнага ў сучасным існаванні кожнага, жыццёвыя, немудрагелістыя сітуацыі асэнсоўвае па-філасофску. «...Жыццё — выпрабаванне чалавека на чалавечнасць. I ўвечары павінна свяціць сонца», — так сказаў пра сваю п'есу «Вечар» А. Дудараў.
У «неперспектыўнай» вёсцы Вежкі засталіся толькі трое старых — Ганна, Васіль Мульцік і Мікіта Гастрыт. Па-рознаму прайшло іх жыццё. Ганна ўвесь час, як і Мульцік, працавала на зямлі. Ні адпачынку, ні радасці не ведала. У вайну і пад бомбамі ляжала, і ў сваей хаце гарэла, траіх дзяцей пахавала за адзін месяц. I апошні сын Віцёк нейкі няўдалы атрымаўся — цягне лес у турме. Але Ганна не азлобілася на жыццё. Яна толькі стомлена думае: «Рабіла, рабіла, рабіла; а на гэтым свеце няма чаго пакінуць... I нашто нарадзілася?»
Навошта нарадзіўся, ведае Мульцік. У яго таксама нялёгкі лес. Ён «тры вайны адпляскаў, піабляй махноўцы секлі, кулакі ў трыццаць другім цвікамі да крыжа прымалацілі, на фінскай ногі адмарозіў, у партызанах немцы расстрэльвалі, потым ваяваў — два разы параніла, тры разы кантузіла. I гэта яшчэ не ўсё! Двух дзетак за вайну пахаваў, і ніпічымніца пасляваенная была, і хату пярун паліў, і карова здыхала, і жонка памерла, і сын апошні гадоў пяць пісем не піша». Гора ўзмацніла душу Васіля, надзяліла яго вялікім багаццем, дабрынёй, якая, колькі ні раздавай, не вычэрпваецца, як той калодзеж, што некалі паіў усю вёску. Ад Мульціка ідзе да людзей цеплыня, спачуванне. Ён бачыць, як чакае Ганна весткі ад свайго няўдалага сына, і піпіа ад імя Віцька ліст на радыё, каб перадалі для маці яе любімую песню. I якая паэтычная, тонкая і ўзнёслая душа адкрываецца ў яго, калі ён кажа пра ласкавыя матчыны рукі, што пяклі самы смачны хлеб, пра родную хату і бярозкі пад акном. Мульцік — паэт і ў адносінах да зямлі-карміцелькі, і да сонца, якое для яго вышэй і магутней нават за бога, таму што бог карае, а Сонца дае жыццё раслінам, і жывёлам, і чалавеку. Мульцік не моліцца сонцу, ён размаўляе з ім, як з блізкім. Ён добра ведае, што нарадзіўся на Зямлі, каб сагрэць яе сваей душой, каб працаваць, хлеб расціць. Для яго шчасце не ў сытасці і не ў бяздзейнасці: «Шчасце з чужых рук заўсёды кіслае... Шчасце самому рабіць трэба». Мульцік ніколі не ішоў насуперак сваім перакананням, пацверджаным жыццём папярэдніх пакаленняў поглядам. I легка ў яго на сэрцы нават перад немінучай смерцю. У Мульціку і Ганне ўвасоблена гармонія натуральнага жыцця.
Менавіта ў вобразах Васіля і Ганны раскрываюцца прыродная мудрасць, далікатнасць, чысціня пачуццяў чалавека. Старыя з болем думаюць, што няма каму перадаць мудрасць, жыццёвы вопыт, што выстудзяцца іх хаты і зарасце сцяжынка да іх Вежак, перасохне чысты калодзеж, бо ніхто не будзе браць з яго вады. Яны хвалююцца, што парушацца прыродныя сувязі і асірацее зямля продкаў. I не так адзіноцтва мучыць старых, як тое, што зямля застанецца ў адзіноце.
П'еса «Вечар» прасякнута цёплым гумарам, лірычнасцю. Адухоўленыя блізкасцю да прыроды героі А. Дударава ўвасабляюць гармонію спрадвечнага вясковага жыцця з яго высокімі патрабаваннямі і крытэрыямі.
ПРИМЕРЫ ИЗ ЛИТЕРАТУРЫ:
"легенда о данко"-ДАНКО
"матрёнин двор"-МАТРЁНА
"евгений онегин"-ТАТЬЯНА