1)Жəрдем(бастауыш) жалынбақ болып(пысықтауыш) жүгіріп те көрді(баяндауыш),бірақ(?) бұл(толықьауыш) үлкен(анықтауыш) қиындыққа(толықтауыш) түсті(баяндауыш)
2)Ол(баст) бірнеше рет(пысықтауыш) құлап тв түсті(баяндауыш),бірақ(есімдік бірақ сөйлемде не болатынын білмеймін) тез(пысық) тұрып(баянд),жүріп кетіп отырды(баядауыш)
Велика милость Божия и любовь к многострадальной нашей земле, и этого трудно не заметить. Стоит повнимательней присмотреться, и можно увидеть ее в простой вере народа, в кротком сиянии лиц святых, в ходе истории нашей и судьбах правителей. А еще любовь и милость Божия являются к нам в вид святых образов, которыми так богата наша Православная Церковь. Как раньше, так и сейчас особое значение, и почтение верующих отдается лику Пресвятой Богородицы.
Икона Владимирской Богоматери считается покровительницей русского народа и самой России. Согласно преданию, этот образ был написан евангелистом Лукой во время земной жизни Ея. И увидев изображение свое, Дева Мария молвила:
«Отныне ублажат Мя вси роди. Благодать Рождшегося от Меня и Моя с сим образом да будет».
На протяжении всей истории лика Богородицы засвидетельствовано множество чудес и удивительных светлых событий, которые затронули судьбу не только России, а и тысяч верующих христиан. Значение, в чем помогает Владимирская икона Пресвятой богородицы, как молиться и просить Ее о помощи – обо всем расскажет наша статья.
Мұражай-ежелгі, маңызды және тарихи құндылықтар сақталған ғимарат.Мұражайда адамдар өздерінің ата-бабалары туралы және тарихтағы қызықты дүниелер туралы қызықты дүниелерді біледі.Мұражай өте әдемі жер, бірақ мұражайдағы адамдар экспонаттарға ұқыпты емес.Мұражайда заманауи құндылықтар болуы мүмкін:әдемі суреттер және тағы басқа.Мүражай біздің қалада бар.Маған мұражай өте ұнайды!
Жас бала анадан туғанда екі түрлі мінезбен туады: біреуі - ішсем, жесем, ұйқтасам деп тұрады. Бұлар - тәннің құмары, бұлар болмаса, тән жанға қонақ үй бола алмайды. Һәм өзі өспейді, қуат таппайды. Біреуі - білсем екен демеклік. Не көрсе соған талпынып, жалтыр-жұлтыр еткен болса, оған қызығып, аузына салып, дәмін татып қарап, тамағына, бетіне басып қарап, сырнай-керней болса, дауысына ұмтылып, онан ержетіңкірегенде ит үрсе де, мал шуласа да, біреу күлсе де, біреу жыласа да тұра жүгіріп, «ол немене?», «бұл немене?» деп, «ол неге үйтеді?» деп, «бұл неге бүйтеді?» деп, көзі көрген, құлағы естігеннің бәрін сұрап, тыныштық көрмейді. Мұның бәрі - жан құмары, білсем екен, көрсем екен, үйренсем екен деген. Дүниенің көрінген һәм көрінбеген сырын түгелдеп, ең болмаса денелеп білмесе, адамдықпен орны болмайды. Оны білмеген соң, ол жан адам жаны болмай, хайуан жаны болады. Әзелде құдай тағала хайуанның жанынан адамның жанын ірі жаратқан, сол әсерін көрсетіп жаратқаны. Сол қуат жетпеген, ми толмаған ессіз бала күндегі «бұл немене, ол немене?» деп, бір нәрсені сұрап білсем екен дегенде, ұйқы, тамақ та есімізден шығып кететұғын құмарымызды, ержеткен соң, ақыл кіргенде, орнын тауып ізденіп, кісісін тауып сұранып, ғылым тапқандардың жолына неге салмайды екеміз? Сол өрістетіп, өрісімізді ұзартып, құмарланып жиған қазынамызды көбейтсек керек, бұл жанның тамағы еді. Тәннен жан артық еді, тәнді жанға бас ұрғызса керек еді. Жоқ, біз олай қылмадық, ұзақтай шулап, қарғадай барқылдап, ауылдағы боқтықтан ұзамадық. Жан бізді жас күнімізде билеп жүр екен. Ержеткен соң, күш енген соң, оған билетпедік. Жанды тәнге бас ұрғыздық, ешнәрсеге көңілменен қарамадық, көзбен де жақсы қарамадық, көңіл айтып тұрса, сенбедік. Көзбен көрген нәрсенің де сыртын көргенге-ақ тойдық. Сырын қалай болады деп көңілге салмадық, оны білмеген кісінің несі кетіпті дейміз. Біреу кеткенін айтса да, ұқпаймыз. Біреу ақыл айтса: «Ой, тәңірі-ай, кімнен кім артық дейсің!» - дейміз, артығын білмейміз, айтып тұрса ұқпаймыз. Көкіректе сәуле жоқ, көңілде сенім жоқ. Құр көзбенен көрген біздің хайуан малдан неміз артық? Қайта, бала күнімізде жақсы екенбіз. Білсек те, білмесек те, білсек екен деген адамның баласы екенбіз. Енді осы күнде хайуаннан да жаманбыз. Хайуан білмейді, білемін деп таласпайды. Біз түк білмейміз, біз де білеміз деп надандығымызды білімділікке бермей таласқанда, өлер-тірілерімізді білмей, күре тамырымызды адырайтып кетеміз.