Роднае слова - лепшае слова!
1. Дауным-дауно
2. Старая ведзьма Цемра
3. Ведзьмiна праца
4. Першая ноч на зямлi
-Папочка можно я покатаюсь на велосипеде?
-Сына сегодня ветренная погода!Ты можешь заболеть!
-Я всю зиму уже жду, он наверное без меня заскучал.
-Сыночка а тебе уроки не задавали?
-Задавали.
-И тебе задали кататься на велосипеде?
-Нет но...
-Быстро за уроки! А покатаешся 14 апреля, очень скоро, тогда и тепло будет!
-Хорошо, папа.
за - прыстаўка
раст - корань
а - суфiкс
юць - канчатак
аснова - зараста
па - прыстаўка
жаўц - корань
е - суфiкс
л - суфiкс
i - канчатак
аснова - пажаўце (формаўтваральны суфiкс -л- у аснову не ўваходзiць)
Асабліва прыгожы і сумны беларуская лес у раннія восеньскія дні. На залатым фоне жоўтай лістоты вылучаюцца яркія плямы размаляваных клёнаў, асін. Павольна кружачыся ў паветры, падаюць з бяроз пажоўклыя лёгкія лісце. Ад дрэва да дрэва працягнуты тонкія серабрыстыя ніткі ліпкай павуціння. Ціха ў восеньскім лесе. Шамаціць пад нагамі апалае сухая лістота. Сее – дзе чырванее капялюшык позняга подосиновика. Тонка просвистит рабчык, прокличут высока ў небе лятуць вушаком жураўлі. Што – то сумнае, развітальнае чуецца і бачыцца ў восеньскім лесе. Чысты і празрысты восенню паветра, празрыстая вада ў лясных ручаях. Бачны кожны каменьчык на дне. Яшчэ цвітуць познія восеньскія кветкі. Рыхтуюцца да адлёту пявучыя птушкі. Не – не – затрашчыць ў лесе дрозд, застучит на сухім дрэве працаўнік дзяцел. Яшчэ зялёны, губляючы саспелыя жалуды, стаіць на краі лесу стары магутны дуб. Але ўжо агаліліся вяршыні бяроз. На цёмным фоне суцэльнага яловага лесу выразна бачныя яркія фарбы клёнаў і асін. Ужо абляцелі, плаваюць на вадзе лёгкія пажоўклыя лісце іў. Добра ў восеньскім квяцістым лесе, доўга не хочацца сыходзіць з яго, развітвацца з залатымі восеньскімі днямі