Ноч выдалпся цеплай и цихай ,ледзве калыхалися на узлеску сосен , елак . возера была усыпаназалатыми зоками
Глечык – малады баец, яшчэ зусім наіўны, нясмелы
хлопец. Апынуўшыся ў атрадзе абароны, ён саромеецца і адчувае сябе няемка,
вінавата.
Глечыка непакоіць унутраная рана, хоць ён нікому
пра яе не распавядае. Ён пакутуе ў адзіноце, слухае іншых, але сам пра сваё
гора не гаворыць. Ён пакрыўджаны на сваю маці, якая, на ягоную думку, здрадзіла
пакойнаму бацьку. Пасля таго, як яго забіла токам, яна сабралася ізноў выйсці
замуж і нават запрасіла мужчыну на свята. Але потым пачалася вайна, і маці зноў
засталася адна з маленькай дачкой. Глечык зразумеў, што ў час вайны яму
патрэбна ратаваць сям’ю, але колішняя крыўда ўсё ж не праходзіла.
Глечык у аповесці загінуў апошнім з групы. У
чаканні сваёй смерці ён раптам чуе крык журавоў у небе, які кранае яго за душу.
Малады хлопец успамінае лепшае, што было ў яго жыцці. Яму цяжка ўсвядоміць, што
ўсё скончылася, і болей яму не давядзецца ўбачыць ні маці, ні сястрычку.
Наўздагон за чарадой ляцеў падбіты, адсталы журавок з пранізлівым крыкам.
Глечык пабачыў у ім сябе – вобраз кінутай ўсімі, пакінутай на смерць маладой
істоты, якая прагне жыцця.
<span>Тым не менш, не гледзячы на журботу і боль,
Глечык мужна трымаецца да самага канца, паказаўшы сябе не толькі годным воінам,
але і моцным чалавекам. </span>
1) Пяць жылых дамоў узвялі на месцы, дзе калісьці было балота.
2) Я зноў пайду на завод, куды мы хадзілі на экскурсію.
3) Насталі спякотныя дні, якія бываюць толькі летам.
4) Я згубіў свой тэлефон, што мне падарылі на дзень нараджэння.
<span>5) К канцу лета калгас змалаціў жыта, якое было пасеяна на рауніне.</span>
Ёлка - важны сімвал Новага года. У нашай сям'і гэта свята ніколі не абыходзіцца без ёлкі. Звычайна мы ўпрыгожваем ёлку дваццаць сёмага снежня - у дзень нараджэння маёй малодшай сястры.
Елачныя цацкі ў нас у асноўным старыя. Яны дасталіся нам ад маіх бабулі і дзядулі. Гэтыя цацкі вельмі прыгожыя і разнастайныя, у адрозненне ад аднолькавых і нецікавых сучасных шарыкаў. Сярод іх ёсць фігуркі людзей, жывёл, казачных персанажаў, шышкі, ледзяшы, сняжынкі і шмат іншага. Цацкі ў асноўным шкляныя, таму, на жаль, іх з кожным годам становіцца ўсё менш. Яны часам разбіваюцца, але, як кажа мая мама, гэта добрая прыкмета.
Колькасць бабуліных цацак памяншаецца, таму мы кожны год купляем трохі сучасных: рознакаляровыя шарыкі з пластыка, якія не разбіваюцца, але і не вылучаюцца асаблівай разнастайнасцю. А вось сучасныя гірлянды вельмі прыгожыя. У нас ёсць пластыкавая гірлянда чырвонага колеру ў выглядзе званочкаў, залацістая з матылькоў, гірлянда з рознакаляровымі лямпачкамі.
Спачатку мы вешаем на ёлку гірлянду з лямпачак. Потым развешваем цацкі. У гэтым заўсёды ўдзельнічае ўся сям'я. Гэта наша традыцыя. Мы з сястрой упрыгожваем ёлку знізу, а бацькі - зверху. Пасля таго, як развешаны ўсе цацкі, вешаюцца пластыкавыя гірлянды. Пад ёлку мы заўсёды ставім фігуркі Дзеда Мароза і Снягуркі.
<span>Вось і гатовая наша елачка. Цяпер трэба берагчы яе ад ката, які вельмі любіць гуляць з елачнымі цацкамі і гірляндамі, часам пераварочваючы ёлку. Кузя, трымайся далей ад елкі! Не чапай нашу прыгажуню!</span>
Овцы
Только я не помню как будет на бел.мове
Прости