Я вельмі люблю (канчатак -ю) пакаёвыя расліны. Раніцай я
ўстаю (канчатак -ю) і размаўляю (канчатак -ю) з імі. Адзін раз у два дні я паліваю (канчатак -ю) свой сад (лiтара -д) на акне. Удзячныя расліны заўсёды
ўсыпаны прыгожымі (лiтара -ы) кветкамі. Я з радасцю гляджу (канчатак -у)
на іх.
На горцы
Мне купiлi санкi,
Санкi-самакаты.
I пабеглi шпарка
Мы на горку з братам.
Снежныя падушкi
Беллю вабяць вока…
Мы ляцiм, бы птушкi,
Мы ляцiм далека.
Як у небе зоркi,
Снег вакол iскрыцца.
извини, если ошибки. я беларусский незнаю)
<span>І службу служы, і сябру дапамажы.
</span><span>Прыяцеля пазнаеш у няшчасці.
</span><span>Чалавек без сябра што ежа без солі.
</span><span>Лепш сто сяброў, як сто рублёў.
Новых сяброў набывай, але старых не забывай.</span>
Пачаць сваю работу хочацца з радкоў твора Змітрака Бядулі «Зямля», у якіх пісьменнік гаворыць: «Зямля! Маці наша!.. Усе мы дзеці твае: і расліна, і жывёла, і чалавек».
<span> Сапраўды, Зямля — наш агульны зялёны дом. I трэба, каб усім у гэтым доме было ўтульна. Каб падтрымліваць парадак у нашым доме, мы прыкладаем намаганні: мыем посуд, прыбіраем у пакоі, выносім смецце. Зямля таксама патрабуе нашага клопату. Але, на жаль, усё часцей людзі адносяцца да прыроды па-спажывецку. Яны карыстаюцца яе багаццем, пры гэтым, як у творы А.Жука «Стары бабёр», не пакідаюць пасля сябе «ні прысадаў, ні травы, ні самое ракі». Людзі не разумеюць, што пазбаўляюць жылля звяроў. Або ў творы І.Пташнікава «Алені». Герой твора Язэп без шкадавання забівае аленя. </span>
<span> Калі мы жывём у агульным доме, то трэба падтрымліваць добрасуседскія адносіны з усімі іншымі жыхарамі. </span>
<span> Чалавек павінен быць гаспадаром і клапаціцца пра «братоў нашых меншых». </span>
<span> Тое ж самае і з раслінамі. У вершы П. Панчанкі «Сармацкае кадзіла» паэта хвалюе тое, што Мы «ад зялёнай адракаемся радні». </span>
<span> Знікаюць расліны, а тыя, што засталіся, амаль усе ў Чырвонай кнізе. </span>
<span> Паветра, вада, зямля — усё забруджваецца. А гэта ўжо пагроза чалавеку. </span>
<span> Мы павінны абараніць прыроду ад бяздушша і спажывецкіх адносін. Неабходна адказна ставіцца да ўсяго навакольнага, зрабіць кожны куточак зямлі прыгажэйшым. I тады не толькі мы, але і будучыя пакаленні змогуць пачуць бусліны клёкат і спеў жаўрука, пабываць на квітнеючым лузе і пясчаным беразе, пачуць шум бору і шапаценне калосся на ніве. </span>
Тады зямля будзе сапраўдным зялёным домам.