Гэта розныя часцiны мовы: займеннiк (1 асоба, адзiночны лiк), назоу'нiк (назоу'ны склон, множны лiк), назоу'нiк (назоу'ны склон, адзiночны лiк, мужчынскi род), злучок, дзеяслоу' (асабовы, будучы час, незакончанае трыванне).
1)Лёгка, добра было на душы, і, калі б не клопат, выкліканы заданнем, якое я атрымаў, можна было б цалкам аддацца сузіранню таго, як хораша надыходзіла маладая вясна.
2)Неба было чыстае, сонца свяціла ярка, аднак не грэла: надыходзілі самыя марозныя дні зімы.
3) Мікола не адказаў, але па яго суровым позірку яна прачытала, што ён не пахіснуўся, і адчула: з ім будзе цяжка.
4)Перадасенняе сонца, хоць яно і здаецца цёплым і яркім, усё ж грэе толькі з тога боку, куды падаюць промні, а ў цяньку яго быццам і няма: павернешся спінаю ад сонца, адразу ж адчуеш халадок.
5)Падняў галаву: непадалёку кружыліся два жураўліныя кліны, яны, быццам
даганяючы адзін аднаго, то злучаліся, то рассыпаліся па небе.
Помнік Максіму Багдановічу усталяваны ў скверы перад тэатрам оперы і балета, недалёка ад месца, дзе стаяў дом, у якім нарадзіўся і жыў паэт. Ён адкрыты дванаццатага сьнежня тысяча дзевяцьсот восемдзесят першага года ў дзень дзевяностагоддзя з дня нараджэння Багдановіча.
<span>Бронзавая статуя паэта вышынёй больш за чатыры з паловай метраў ўсталяваная на вузкім, каля паўметра, пъедестале з чырвонага граніту. Паэт захаваны са скрыжаваных на грудзях рукамі. У правай руцэ букет васількоў-кветак, апетыя ў яго паэзіі. У ракурсе фігуры, у задуменні, скіраваным поглядзе выяўленыя душэўны парыў, сыноўняя любоў да роднай беларускай зямлі. Помнік удала звязаны з навакольным ландшафтам, арганічна ўвайшоў у ансамбль вуліцы Янкі Купалы, на якую ён арыентаваны.</span>
Мой любимый цветок -это василек . Он очень красивый . Он растет обычно на лугах или в поле. Он синего или голубоватого цвета . У него очень хороший арамат . Высота у него обычно от 0.4 до 1.2 метра . Стебель у василька прямой . Листья могут быть перисто-рассеченными или же прямыми. В центре цветок формируют трубчатые соцветия, а по краям воронковидные цветки.
"Пакуль будзе хоць якая малая магчымасць, то не дадзімся жыўцом ваўку ў зубы".
"Ну, то ў мяне сілы хопіць — за яго, за сябе, за ўсіх нас".
"Які я ўжо ўдаўся, такі і буду, а свайго ў крыўду не папушчу, хоць бы там свет дагары нагамі перакуліўся".
"Без зямлі, без свае хаты чалавек, што шалены сабака — адна цана: ні яму прыстання, ні яму скарынкі хлеба, ні яму добрага слова!"