Жүсіпбек Аймауытов 1923 жылы Ташкентте оқып жүрген қазақ студенттерінің алдында жасаған баяндамасында Мағжан сыршылдығымен, суретшілдігімен, сөзге еркіндігімен, тапқырлығымен, маржандай тізілген, торғындай үлбіреген нәзік үнді күйімен, шерлі, мұңды зарымен күшті екенін айта келіп, «Мағжан – алдымен сыршыл ақын. Мағжан сөзіндей тілге жұмсақ, жүрекке тиетін үлбіреген нәзік әуез қазақтың бұрынғы ақындарында болған емес. Мағжан не жазса да сырлы, көркем, сәнді жазады. Оқушының жүрегіне әсер бере алмайтын құрғақ өлеңді, жабайы жырды Мағжаннан таба алмайсыз» – дейді, Мағжанды Пушкинге теңейді.
Ит өлген жер - алыс, қашық
қой аузынан шөп алмас - жуас, момын
аузы аузына жұпау - сөзшең
бетіне бес ит тойғандай - кір
бесіктен белі шықпаған - жас
Нан қоқымын шашпа!
Табалдырықты баспа(тұрма)!
Ақты төкпе!
Итті теппе!
Менің әжемнің аты-.......Жасы .......Ол мені жанындай жақсы көреді.Мен де оны жақсы көремін.Ол маған ақыл айтады,әдепті болуды,үлкенді сыйлауды,кішіге қамқор болуды уйретеді.Әжемнің қолынан көп нәрсе келеді.Менің тілегім-әжем ұзақ жасап,денсаулығы мықты болса екен деп тілеймін.
Тагдыр-ьастауыш,жок-баяндауыш,откен-аныктауыш,омир-бастауыш,кайта-пысыктауыш,келмек-баяндауыш.