Қазіргі заманның баларына бүкіл жағдай жасалған. Неге десеңіз мына дүрбелең заманда техниканың дамыған заманында неше түрлі гаджеттер, неше түрлі смартфондар қолданыста . Бұл техникаларды тиімді қолданса нұр үстіне нұр болады. Дегенмен менің ойымша осы кезде кітап оқу ұмыт қалып бара жатқан сияқты. Қазіргі заманда балалар не ішем, не кием деп ойламайды, құдайға шүкір басымыздан соназ 1933 жылдары ашаршылықты да 1942 жылы Ұлы Отан Соғысын да, 1986 жылы Желтоқсан оқиғаларын бастан кештік, Мен сол заманды тоқырау заманы деп айтар едім. Ол кезде бір бөлке нанды да талонмен беретін еді. Ал қазір жастарға да недеген салалардың есігі ашық тек қана білімді азамат болсаң болды және ұмтылыс керек. Өткен заманмен салыстыруға тура келмейді. Бұл заманның баларға да мүмкіндіктері орасан деп айтар едім тек білім аып өз заманыңның озығы болу үшін әр адамның харизмасы мықты болу керек сияқты
Көптік жалғау — жалғанған сезіне көптік мағына беретін қосымша.<span> Көптік жалғауының </span>дыбыс<span> үндестігіне қарай алты варианты қолданылады: </span><span>-лар, -лер, -дар, -дер, -тар, -тер </span>
Во всём мире существует множество различных мнений о том,что нужна ли вообще стандартная форма современным школьникам?
Лично я склонна к людям, которые за введение школьной формы. Во-первых с введением школьной формы все ученики будут равны между собой. Не будет ни богатых Ни бедных. Во-вторых я считаю что школьная форма настраивает на учёбу.Более того будет больше порядка,дети будут думать об учёбе. К тому же родителям проще будет жить, не надо будет постоянно думать во что одеть детей, это облегчает родительские расходы. В добавок каждая школа может придумать свою оригинальную форму. Средиучеников можно провести конкурс на самую лучшую идею о школьной форме. Лучшии идеи нужно наградить различными подарками,чтобы у детей был небольшой стимул. В результате чего будет и интересно и полезно.<span>Однако существуют люди чьё мнение отрицательно. Более того они уверены что школьная форма совершенно не нужна. В противоположность они утверждают что форма может оказаться слишком дорогой для многодетных и бедных семей. В добавок форма лишает учеников возможности выражать свою индивидуальность в одежде. Каждый ребёнок имеет право выражать свою индивидуальность ,так как ему угодно. Форма ограничевает свободу самовыражения. С другой стороны я уверена что строгость формы говорит о том что мы прежде всего пришли учиться.</span>
Жас бала анадан туғанда екі түрлі мінезбен туады: біреуі - ішсем, жесем, ұйқтасам деп тұрады. Бұлар - тәннің құмары, бұлар болмаса, тән жанға қонақ үй бола алмайды. Һәм өзі өспейді, қуат таппайды. Біреуі - білсем екен демеклік. Не көрсе соған талпынып, жалтыр-жұлтыр еткен болса, оған қызығып, аузына салып, дәмін татып қарап, тамағына, бетіне басып қарап, сырнай-керней болса, дауысына ұмтылып, онан ержетіңкірегенде ит үрсе де, мал шуласа да, біреу күлсе де, біреу жыласа да тұра жүгіріп, «ол немене?», «бұл немене?» деп, «ол неге үйтеді?» деп, «бұл неге бүйтеді?» деп, көзі көрген, құлағы естігеннің бәрін сұрап, тыныштық көрмейді. Мұның бәрі - жан құмары, білсем екен, көрсем екен, үйренсем екен деген. Дүниенің көрінген һәм көрінбеген сырын түгелдеп, ең болмаса денелеп білмесе, адамдықпен орны болмайды. Оны білмеген соң, ол жан адам жаны болмай, хайуан жаны болады. Әзелде құдай тағала хайуанның жанынан адамның жанын ірі жаратқан, сол әсерін көрсетіп жаратқаны. Сол қуат жетпеген, ми толмаған ессіз бала күндегі «бұл немене, ол немене?» деп, бір нәрсені сұрап білсем екен дегенде, ұйқы, тамақ та есімізден шығып кететұғын құмарымызды, ержеткен соң, ақыл кіргенде, орнын тауып ізденіп, кісісін тауып сұранып, ғылым тапқандардың жолына неге салмайды екеміз? Сол өрістетіп, өрісімізді ұзартып, құмарланып жиған қазынамызды көбейтсек керек, бұл жанның тамағы еді. Тәннен жан артық еді, тәнді жанға бас ұрғызса керек еді. Жоқ, біз олай қылмадық, ұзақтай шулап, қарғадай барқылдап, ауылдағы боқтықтан ұзамадық. Жан бізді жас күнімізде билеп жүр екен. Ержеткен соң, күш енген соң, оған билетпедік. Жанды тәнге бас ұрғыздық, ешнәрсеге көңілменен қарамадық, көзбен де жақсы қарамадық, көңіл айтып тұрса, сенбедік. Көзбен көрген нәрсенің де сыртын көргенге-ақ тойдық. Сырын қалай болады деп көңілге салмадық, оны білмеген кісінің несі кетіпті дейміз. Біреу кеткенін айтса да, ұқпаймыз. Біреу ақыл айтса: «Ой, тәңірі-ай, кімнен кім артық дейсің!» - дейміз, артығын білмейміз, айтып тұрса ұқпаймыз. Көкіректе сәуле жоқ, көңілде сенім жоқ. Құр көзбенен көрген біздің хайуан малдан неміз артық? Қайта, бала күнімізде жақсы екенбіз. Білсек те, білмесек те, білсек екен деген адамның баласы екенбіз. Енді осы күнде хайуаннан да жаманбыз. Хайуан білмейді, білемін деп таласпайды. Біз түк білмейміз, біз де білеміз деп надандығымызды білімділікке бермей таласқанда, өлер-тірілерімізді білмей, күре тамырымызды адырайтып кетеміз.