У мяне ёсць дакладная сяброўка з прыгожым імем Алена. Яна невысокая на рост, каравокая, чарнабровая. На белым твары ледзь прыкметныя вяснушкі. Вялікія карыя вочы апраўленыя доўгімі пушыстымі вейкамі. З вуснаў ніколі не сыходзіць вясёлая ўсмешка. Калі яна смяецца, яе трохі кірпаносенькая, жывенькая нос смешна зморшчваецца. Яна вельмі ахайная: сукеначка на ёй выглажены, у партфелі заўсёды ўсё акуратна складзена. Алена - шчырая сяброўка. Паміж намі ніколі няма сакрэтаў. Ўдваіх мы чытаем кніжкі, ходзім у бібліятэку, рыхтуем хатнія задачы. Калі я хварэю, яна заўсёды прыходзіць да мяне пасля ўрокаў, распавядае пра школу, пра свае прыгоды. Але найцікавае яна распавядае аб новых прачытаных кніжках. Тады ў яе вачах ўспыхвае якой-небудзь дзіўны агеньчык. І хочацца слухаць яе, слухаць без канца. Алена не цураецца працы і, толькі што прыйдзе дадому са школы, адразу прыбірае ў пакоі. Я вельмі люблю сваю сяброўку за яе чуласць, добразычлівасць, душэўную чысціню
Мая Радзіма
Беларусь! Цікавы край, мужны, працавіты і гасцінны народ! Гэта можна пачуць у размове, Пачуць ад тых, хто ў гады вайны змагаўся з ворагам на беларускай зямлі, і ад тых, хто часова жыў у нашай рэспубліцы або проста прыязджаў да нас па якіх-небудзь справах, і ад тых, хто ведае Беларусь з кніг, газет, паўражаннях сваіх таварышаў.
Беларусь мае добрую славу ва ўсім свеце. Слава яе звязана з гераізмам, праяўленым беларускім народам у гады ліхалеццяў, з велізарнымі пераўтварэннямі, што адбыліся ў краіне з таго часу, як народ стаў гаспадаром свайго лёсу, з матэрыяльнымі і духоўнымі здабыткамі, якіх з кожным годам становіцца больш і больш.
Той, хто прыязджае ў нашу рэспубліку, не ўбачыць тут ні марскога ўзбярэжжа, ні высокіх гор, ні бязмежных стэпаў, ні пясчаных пустыняў з рэдкімі аазісамі. Тэрыторыя Беларусі пераважна раўнінная, перасечаная невысокімі ўзгоркамі, пакрытая лясной і травяной расліннасцю. Дзе б мы ні апынуліся ў рэспубліцы, усюды ўбачым нямала цудоўных куткоў, якія надоўга пакідаюць светлы след у памяці.
У рэчках, азёрах або вадаёмах, дзе вада николи не прамярзае, гаспадарыу Вадзяник- стары з доугай барадой, доугими валасами на галаве у форме клина, гладкай блискучай скурай. Усё цела яго пакрывали ци то валасы, ци то водарасци, памиж пальцау-перапонки, руки и ноги были надзвычай доугими. Вадзяник мог жыць тольки у вадзе,на сушы ён гинуу, прычым ад яго цела заставауся тольки шматок цины ци водарасцей. Кали ж гэты шматок укинуць у ваду. Вадзяник зноу ажыве и будзе назаусёды удзячны выратавальнику. Вадяник раз"язджаючы на соме, ирвау рыбацкия сетки, падпильноувау тых,хто купауся, каб забраць яго да сябе. Днём Вадзяник звычайна адпачывау на дне, и тольки як сядзе сонца, ён пасынау сваволиць.Злавиушы ахвяру, ёндоуга мучыу яе, цешыуся з яе адчайных спроб выплыць, пакуль яна, зрэштки, знясиленная, не апускалася на дно. Дзяучына-тапельница станавилася русалкаю, и мусила аддана служыць свайму гаспадару. Мужчына рабиуся таким жа вадзяником.
(НАДЕЮСЬ ЭТА ИНФОРМАЦИЯ ПРИГОДИТСЯ, ПРИНОШУ ИЗВИНЕНИЯ ЗА РУССКУЮ " И" АНГЛИЙСКОЙ НЕ СМОГЛА ПОСТАВИТЬ)
<em> Творца кнігі - аўтар, творца яе лёсу - народ.</em>
<em> Віктар Гюго</em>
<em>Тэлебачэнне і камп'ютар вашлі ў наша жыццё вельмі трывала. Мы карыстуемся імі кожны дзень і не ўяўляем наша жыццё без гэтых цудаў тэхнікі. Тэлебачэнне дапамагае нам пазбавіцца ад нуды, а камп'ютар дае нам магчымасць увайсці ў міравую павуціну - Інтэрнэт. Але кніга заўсёды дапамагала чалавеку, яна давала яму савет ў складаную хвіліну, таксама дапамагала правесці час добра, без нуды. </em>
<em>Ці патрэбна кніга ў век тэлебачання і камп'ютара? Кожны адкажа на гэтае пытанне </em><span><em>па-рознаму, але камп'ютары, тэлевізары - гэта тэхніка, яна ў любы момант можа зламацца, а кніга заўсёды будзе побач.</em></span>