Вк на стихотворение «Жизнь дается, чтобы жизнь творить» с мастацкими сродками
Выдатна ўмееш ілгаць, я ледзь распазнаў тваю хлусню. - Не трэба лгаць бацькам, бо яны ўсё роўна адчуюць гэта.
Ільняныя кашулі не вельмі танныя, але шоўкавыя - яшчэ даражэйшыя. - Учора на базары Алеся купіла льняны сарафан.
Хлапчук ірвануўся, вылузаўся і пабег з усіх ног. - Трэба рвануцца мацней - і зможаш выбрацца.
Іржавы замок на дзвярах хлява злачынцы збілі ломам. - Мой сабака пакалечыў лапу ржавым цвіком.
Ответ:
Объяснение:
Глагол - это часть речи,которая обозначает действие предмета, и отвечает на вопросы (что делать, что сделать, что буду делать). ОН имеет вид, спряжение, время, лицо, число, в ед.ч род.
Характар Кастуся мяняецца з ходам сюжэта. Напачатку ён ходзіць да дзеда і робіць выгляд, што яму цікава яго слухаць, у той час, калі яго сябры крадуць яблыкі, пасля ён баіцца, што дзед здагадваецца, чаму прыходзіць да яго Кастусь, ён не хоча, каб той расказаў яго бацьку. А ў апошні вечар Кастусь сумняваецца, ці жадае ён рабіць тое, што прапануюць яму хлопцы, тым больш, што дзед яму падабаецца, ён добры і не сквапны, наадварот заўсёды частуе хлопчыка яблыкамі. У фінале твора, калі ён бачыць нямоглага дзядулю, яго погляды карэнным чынам мяняюцца, яму становіцца сорамна, ён перажывае за дзядулю, яму прыкра і сумна. Можна зрабіць вывад, што ніколі больш хлопец не будзе такім чынам паступаць.
Яшчэ нядаўна за вёскай, дзе я нарадзіўся, знаходзіўся шыкоўны яблыневы сад. Гэта быў зялёны аазіс, дзе выспяваў нядрэнны ўраджай яблыкаў, вадзіліся зайцы і совы і раслі грыбы. Уся вёска хадзіла туды адпачываць. Для мяне гэта быў самы родны куток на свеце.
А затым ўлады вырашылі павялічыць колькасць ўраджаю. І замест таго, каб ўгнойваць ужо існуючыя палі, яны ўзаралі кожны кавалачак зямлі, які толькі можна знайсці. У тым ліку і наш сад. Яго высеклі, выкарчавалі, нават не прыбралі да канца. Згрузілі дрэвы велізарнаю кучаю, а месца, якое вызвалілася, засадзілі кукурузай.
Я быў там у канцы лета. Зямля не была належным чынам падрыхтаваная да пасеву, таму ўраджаю так і не дачакаліся. Парасткі кукурузы так і тырчалі, нібы толькі што вылезлі з зямлі. І ўраджай не павялічылі, і роднага кутка людзей пазбавілі.
І вось такая безгаспадарлівасць ў нашым краі ва ўсім. Не давядуць да розуму адно, пачынаюць іншае і таксама не даводзяць да канца.
Хачу пажадаць свайму роднаму краю руплівых гаспадароў, якія будуць думаць перад тым, як рабіць, і заканчваць пачатае. А пакуль жа мне балюча глядзець, у што ператвараюцца знаёмыя з дзяцінства мясціны і разумець, што я нічым не магу ім дапамагчы.
<span>Трымайся, мой родны край, разам мы ўсё вытрымаем!</span>