Ответ:
Один из первых казахских художников, Абылхан Кастеев своим талантом и творческой самоотверженностью воплощает яркое явление в истории изобразительного искусства Казахстана. Его имя стоит в одном ряду с такими выдающимися деятелями национальной истории и культуры как Ч. Валиханов, М. Ауэзов, Ш. Айманов, А. Маргулан, К. Сатпаев и многими другими, чья жизнь и талант были полностью отданы беззаветному служению своему народу.
Абылхан Кастеев родился 1 января 1904 г. в ауле Чижин Джаркентского района Талды-Курганской области в семье бедняка-скотовода. Рано потеряв отца, пошел батрачить у бая. Работал в Жаркенте, затем на строительстве железной дороги Турксиб. Уже тогда он постоянно рисовал, удивляя окружающих своим талантом и мастерством. В 1929 г. судьба привела его в Алма-Ату, где в течение двух лет он занимался в художественной студии Н. Г. Хлудова.
В 1930 г. состоялась первая поездка Абылхана Кастеева в Москву. В 1934 г. он участвовал в слете самодеятельных талантов в Алма-Ате, в республиканском конкурсе на создание портрета Абая и иллюстраций к его произведениям, в первой выставке произведений художников Казахстана, которая состоялась в Государственном музее искусств народов Востока в Москве. С этого времени Абылхан Кастеев постоянный участник международных, всесоюзных, республиканских и городских выставок.
С 1934 по 1936 гг. Абылхан Кастеев жил в Москве и посещал вечернюю художественную студию народного творчества им. Н.К. Крупской. В 1937 г. был принят в члены Союза художников СССР. С 1930-х и по 1940-е годы работал над созданием большой серии акварелей "Старый и новый быт", в которых отражены думы художника об «уходящем» прошлом. В 1942 г. состоялась первая персональная выставка художника в Алма-Ате, посвященная 15-летию творческой деятельности. Абылхану Кастееву было присвоено звание Заслуженного деятеля искусств Казахской ССР. В 1944 г. он получил звание Народного художника Казахской ССР.
Многообразно творчество Абылхана Кастеева. Неоднократно он обращался к портретам великих сынов казахского народа – Чокана Валиханова, Абая Кунанбаева, Джамбула Джабаева, Амангельды Иманова и многих других. Значительны по содержанию серии его акварельных пейзажей и живописных работ. Выполненные в разные периоды, они по праву называются художественной летописью республики: "На земле казахстанской", "О целине", "Земля и люди республики", "Стройки пятилетки", "Богатство Казахстана".
В 1967 г. Абылхану Кастееву присуждается премия Казахской ССР им. Чокана Валиханова за серию акварелей «На земле казахстанской».
Умер художник 2 ноября 1973 г. в Алма-Ате.
Его именем названы школы, улицы, музеи Республики. Среди них Чимкентское художественное училище, Музей искусств в г. Жаркенте… В 1976 г., в новом Государственном музее искусств Республики Казахстан, в Алматы, был открыт мемориальный зал, посвященный творчеству этого самобытного художника. В 1984 г. Государственному музею искусств Республики Казахстан присвоено имя Абылхана Кастеева. Его произведения находятся во многих крупнейших музеях Казахстана, а также России, Украины и Кыргызстана, и в частных собраниях ближнего и дальнего зарубежья.
-сәлеметсіз бе?Сізге көмегім қажет пе?
-Балам,мен қаланың құрметті азаматымын,мені аялдамаға жеткізіп сал
-Әрине ата,мен сізді жеткізіп тастаймын,ғафу етіңіз
-раxмет қалқам,өзің бір сыпайы бала екенсің
-оқасы жоқ ата,сіздей құрметті аталарды жеткізіп тастау менің парызым
-көп жаса балам
Менин ауес исим ан себеби мен ауен айтканды унатамын .ан айту мен ушын улкен жауапкершилик деп ойлаймын.ан айтсам мен ерекше бир сезимге боленемин
озим ан айтамын жане ауендер тындаймын .ан айту ешкимнин колынан келе бермейди .мен анши болгым келеди .на айтканды ерекше унатаймын ол менин суйикти исим мен ан айтканды жаксы корем
Басты кейіпкердің саудамен байланысы бар.Себебі ол өз туындыларын сатады.
Оның адамгершілігі мол,себебі ол 1 миллион тұратын өз туындысын бір уыс ақшаға адамгершілікпен бере салды.
Төрт түлік – мал: түйе, жылқы, қой, сиыр. Қазақ халқы осы төртеуін төрт түлік деп атаған. Ауыз әдебиетінде “төрт түлік малды құрадың” деген тіркес жиі кездеседі. Бұл дәулетіне сәулеті сай адамдарға арналып айтылған. Мысалы, “Байбөрі деген бар екен, Байбөрі малға бай екен, Төрт түлігі сай екен...” (“Алпамыс батыр” жырынан). Халық төрт түліктің әрқайсысының сақтаушы иесі бар деп ұғынып, олардыойсылқара, қамбар ата, шопан ата,зеңгі баба деп атаған. Төрт түлікті кейде жұп (аша, айыр) тұяқ, тақ (тік) тұяқ деп те атайды. Қазақ төрт түліктің ішінде түйе малын байлық ретінде де, көлік ретінде де, азық ретінде де қатты қастерлеген. “Нар жолында жүк қалмас” деген мәтел осының айғағы. “Ат – ердің қанаты”, “Мінсең – көлік, жесең – ет” деп жылқы малын да аса жоғары бағалаған. Сондай-ақ қой мен ешкі, сиыр малының да өзіне тән ерекше қасиеттері болатынын ұмытпаған.
Көшпелілердің, оның ішінде қазақтың төрт түлік малдың ішіндегі қастерлеп, пір тұтатыны – жылқы. Жылқы көшіп-қонуға төзімді әрі ыңғайлы, қысы-жазы жем-шөп тілемей жайылады.Оның азығы (жемі, шөбі) өзге малдан әлдеқайда асыл.Сол себепті де оның еті де,сүті де денсаулыққа шипалы екендігі ерте кезден – ақ белгілі. Жылқы бетегелі, көделі, селеулі, қауданды жерде жақсы өскен.Қазақ даласының батысында Мұғалжар тауынан басталып, Сарыарқаны қуалай отырып, аяғы Батыс Сібірге тірелетін кең өлкесінде жылқы малы көп өсірілген. Қазақтың жылқымен қатар ұстаған малы – түйе.Қазақта «Түйелі бай қонады сортаңды алып» деп басталатын өлең бар.Бұлай деудің себебі, ертедегі түйелер байлар суы тұзды көлдердің, теңіздердің, өзендердің бойларына, өсімдігі ащы, сортаң жерлерге қонатын болған. Түйе-жүк көлігі.Көшпелілердің, солардың ішінде қазақтың, ғасырлар бойы көбінесе жүгін көтерген мал-түйе.Оның ішінде ең төзімдісі әрі мықтысы – жалғыз өркешті нар.қазақтың «Нар жолында жүк қалмайды»деуі содан.Түйе жолға да шыдамды.Оның жейтін ащыларының ішінде тұз да бар. Түйенің етін бұл түлікті бақпайтын ел ұнатпайды, ал бағытындары оған құмар.Түйенің түбіті мен шудасы қымбат саналады:түбіттен иіріп тоқыған киім ең жылы, ең төзімді болады;шудадан жіп, арқан еседі. Түйенің сүті де асыл. Одан ашытатын қышқылтым сусынды Батыс Қазақстанда «шұбат», Түркістан жағында «қымыран» деп атайды.Ғылымның дәлелдеуінше, шұбаттың дәрілік қасиеті қымыздан да артық саналады. Қой да көшпелі елдердің ерте заманнан малданған түлігінің бірі.Ол әрі киім, әрі тамақ.Киім дегенде, оның жүнінен гөрі ертедегі көшпелі халыққа терісі қымбат болған. Өйткені қыс, күз айларында жылы киім керек.Оған илеген қой терісінен тігілген ішік, тон, тұлыптан жылы киім табылмайды.Қазіргі кездегі «дубленка»аталатын сәнді тон да осы қой терісінен жасалады. Ал жүнінен неше түрлі асыл жүн маталар тоқылады.Ол үшін биязы жүнді қойлар өсіріледі.Қазақ қойының жүні киіз басуға, кілем тоқуға, байпақ, пима дайындауға жұмсалады.Негізінен қойдың азықтық және киімдік пайдасы жылқы мен түйе түліктерінен артық.Онымен бірге қой малы көшіп-қону кезінде ұзақ жол жүрістеріне шыдамды болып келеді.Жеп-шөпті онша талғамайды.Тіпті өсімдігі ащылы болып келетін құм мен шөлде де қойдың теріп жейтін азығы көп. Ешкі де сондай.Қой мен ешкі көне заманнан бері бірге жайылып, бірге жусап келеді.Қойды отты-сулы жерлерге ешкінің серкесі бастайды. Ешкі мен қойдың сүтінен ұйытқан айран да, қайнатқан құрт пен ірімшік те қазақтың сүйікті асы. Ешкінің түбітінен ең жақсы шәлі тоқылады,оның қылшығынан есілген жіп пен арқан жылқы қылынан соң ең берігі саналады. «Ангор ешкісі» деп аталатын асыл тұқымды ешкілердің жүні өте құнды. Мал шаруашылығындағы тағы бір түлік-сиыр.Ертедегі көшпелі қазақтар сиырды аз малданған.Өйткені сиыр малы қөшіп-қонудың талабына сай келмей, отырықшылыққа ауысқаннан кейін ғана көбейген... Сиыр малы айрықша бағуды тілемейді, өріске өзі кетіп,мезгілінде өзі қайтып келеді.Қыс айларында сиыр тек қорада ғана күтіледі.Сондықтан басқа малдарға қарағанда ол күтімді көбірек керек етеді. [1]