Спыніўся нібы часу бег.
І толькі вецер дзьме старанна,
Бярэдзіць лечаныя раны,
Ганяе неспакойны снег.
Наўкол бялюсенькі абшар.
І да зямлі хіліцца голле.
Упала ў спячку наваколле,
Забыўшыся вясновых мар.
Аднолькава праходзяць дні.
Сціскае сэрца нешта скруха.
І прыслухоўваецца вуха
Да незвычайнай цішыні.
Апавяданне вельми сурьёзнае пра вайну
мне не спадабалася яно,яно вельми сумнае,мне было шкада Тэкли,яна была безпомощная,не магла толком нарубиць дроу,а паштальён быу вельми злы и не памог ей.Быу яшчэ у яе сын Василька яки пайшоу на вайну и не быу ,не убитым,не бязвестак праушы,яна вельми переживала и вось на яго дзень нараждення яго вельми ждала але ей так было несцерпна што яна пайшла па дарозе кидалася на кожную машыну у надзеи убачыць яго.У итозе яна убачыла памятник яки быу прысвечаны загинушым Великай Айчынай Вайны и чырвонаармейскаму полку у яким быу яе сын,яна зразумела што там ляжыць яе сын её на душы стала легче
1. панура и няутальна 2. капялюшки и ножки,запятая после капялюшки 3. затрымцели и загудзели 4. алесь,паулик и михась,запятая после алесь 5. вароны и галки