Нясвіжскі замак – палацава-замкавы комплекс, змешчаны ў
паўночна-усходняй частцы горада Нясвіжа Мінскай вобласці Беларусі. У
XVI-XIX стагоддзях – цэнтр Нясвіжскай ардынацыі і рэзідэнцыя яе
ўладальнікаў з роду Радзівілаў.
У пачатку XVI стагоддзя ранейшыя уладальнікі Нясвіжа Кішкі пабудавалі
драўляны замак на месцы Старога парку, паўночней сучаснага замка. Пасля
пераходу Нясвіжа пад уладу Радзівілаў замак быў перабудаваны. Як
мяркуецца, гэта адбылося ў 1547 годзе па ініцыятыве Мікалая Радзівіла
Чорнага і па праектах галандскіх ваенных інжынераў. На гравюры Нясвіжа
Томаша Макоўскага пачатку 1600-х гадоў драўляны замак яшчэ існуе, але
называецца ён «домам старасты» ; да сеённяшняга дня гэта збудаванне не
захавалася. 7 мая 1583 года Мікалай Радзівіл Сіротка заклаў каменны
замак на поўдзень ад драўлянага. Менавіта гэты дзень традыцыйна лічыцца
датай заснавання замка.
Падчас вайны 1654-1667 гг. замак вытрымаў дзве аблогі рускіх войскаў у 1654 і 1659 г.
Падчас першага ўзяцця горада расейскія войскі і штурмавалі замак, але
беспаспяхова. Тым не менш, палацава-замкавага комплексу быў нанесены
вялікі ўрон. Яшчэ ў 1658 годзе многія пакоі на верхніх паверхах палаца
заставаліся пашкоджанымі, а на аднаўленне замкавых валоў Радзівіламі
вылучаліся буйныя сумы. Неўзабаве, аднак, расійскія войскі зноў захапілі
горад, і штурмавалі замак, але зноў не змаглі яго ўзяць
У 1706 г. падчас Паўночнай вайны горад і замак сталі мэтай Карла XII,
які меў намер знішчыць валодання ўсіх магнатаў, ппадтрымаўшых Аўгуста
II. Для захопу Нясвіжа былі пасланыя тры батальёна драгун пад
камандаваннем падпалкоўніка Юхана Траутветэра і маэра Спэнса. Перад
гэтым атрад Траутветэра заняў Нягневічы, Карэлічы і Мір. У горадзе ў
гэты час стаялі 2000 казакоў палкоўніка Міхаіла Міклашэўскага. Штурм
горада пачаўся 14 сакавіка. Пасля таго, як драгуны Траутветера
ўварваліся ў горад, завязаліся вулічныя баі, і шведы прымусілі тых, хто
сабраўся на рынкавай плошчы казакоў адступіць
У 1921 годзе ў замак вярнуўся 16-й нясвіжскі ардынат Альбрэхт Антоні Радзівіл, які спрабаваў аднавіць былы статус.
Вы зайдзіце ў летнюю пару ў сад, агарод.
Костя быў вельмі спагадлівым і вясёлым хлопчыкам, але не зважау свайго настаўніка чарчэння. Калі ён вучыўся ўжо ў 10 класе, то дзеці ўсе больш прасілі настаўніка прачытаць ім кнігу на латыні. Яшчэ нельга не адзначыць, што Костя быў вельмі смелым хлопцам, таму што калі пачалася вайна Костя вучыўся на лётчыка, і тым самым ён адважыў пайсці нп вайну.
Подробнее - на Znanija.com - znanija.com/task/27918687#readmore
<span>Эта повесть о суровых днях сорок первого. Она была написана Быковым в 1959 году, когда писатель жил в нашем городе Гродно. С этого произведения начинается Быков-писатель.
Что такое подвиг? В чём сущность героизма? На эти вопросы даёт ответ писатель в повести "Журавлиный крик".
.Шестеро солдат во главе со старшиной Карпенко должны продержаться сутки на перекрёстке шоссе и железной дороги, чтобы обескровленный полк смог укрепиться на новых позициях. Солдаты - очень разные, совсем не похожие друг на друга люди. У каждого свой характер, своё отношение к жизни, своё прошлое.
!!!В повести "Журавлиный крик" Быков пишет о том, о чём в то время говорили шёпотом!!!,а многие белорусские писатели вообще не писали. Им не хватало мужества, чтобы сказать, что на войне были смертники, которым приказывалось ценой жизни останавливать фашистов. Об этом - "Журавлиный крик". О воинской чести и антигуманных решениях командования. О молодых и не очень людях, которым так хотелось жить. О людях, записанных в лагерь "врагов народа" (Витька Свист, Пшеничный), которые погибают один героем, а второй - предателем. О молодом, зелёном Глечике, похожем на подбитого, израненного журавля, который, выбиваясь из сил, стремится догнать журавлиный клин и не может. Сложная и жестокая эта война.
Героизм у Быкова - это проявление высокого человеческого духа. Образ солдата в повести "Журавлиный крик" показан Быковым на фоне сурового и трагического сорок первого года, самого тяжёлого года войны, когда наиболее остро стоял вопрос не только о миллионах человеческих жизней, но и о судьбе Родины, её будущем.
<span>Поставив себя на место самого молодого солдата, Глечика, я подумал о том, сколько смелости и мужества надо было иметь, чтобы выстоять до конца и не дрогнуть. Благодаря таким солдатам, мы сегодня живём, ходим в школу и мечтаем о будущем.</span></span>
Магчыма гэта насенне,якое вясной хаваюць у зямлю, летам яно расце,восенню збіраюць, а зімой ядуць сабраны ўраджай