Бацькі і дзеці (В. Карамазаў. “Дзяльба кабанчыка”)
У апавяданні В.Карамазава «Дзяльба кабанчыка» расказваецца пра звычайны для вясковага жыцця эпізод — дзеці прыехалі ў вёску да маці «на свежыну». Але пісьменнік звяртае нашу ўвагу на паводзіны дзяцей, іх адносіны да маці.Маці вырасціла, выпеставала трох дзяцей: Веру, Ніну і Сцяпана. Мы даведаліся, што ўсе яны добра ўладкаваліся, жывуць у горадзе, не адчуваюць сябе беднымі, а дапамагае маці толькі адзін Сцяпан. Вера і Ніна нават не адчуваюць сваёй віны за тое, што даўно не былі на магіле бацькі, забыліся туды дарогу. Не заўважаюць, што іх маці стала зусім старэнькай, а даглядае такую вялікую гаспадарку. I даглядае не для сябе, а для таго, каб дзеці, прыехаўшы, маглі чаго ўзяць. Пісьменнік не апісвае знешнасці сясцёр, а ўсю ўвагу надае адзенню малодшай сястры Ніны — белы плашчык, чырвоны берэцік, лакавыя чаравічкі. Яна прыехала не дамоў, а ў госці. Ці можна ў белым плашчыку і лакавых чаравічках дапамагчы маці па гаспадарцы? Канешне, не. Ды яна і не збіралася дапамагаць. Яе не ўразілі словы маці аб тым, што цяжка стала «цягнуць» гаспадарку — рукі ломіць і не хапае сіл. Але найбольш яскравы эпізод, які характарызуе ўсіх дзяцей — сцэна дзяльбы кабанчыка. «Смешна было глядзець, як маці бярэ з агульнай кучы кавалак, варочае яго з боку на бок, перакладае з рукі ў руку, гадаючы, каму пакласці, а сёстры і Коля ўважліва сочаць за матчынымі рукамі, маўчаць, ані слова — не да размоў…» Сясцёр і зяця турбуе толькі адно, каб толькі іх не абдзялілі. Адзін толькі Сцяпан заўважае, што маці недзе парэзала палец і ён, заматаны ў белую анучку, «падобны на белую каціную лапку». Аднаму Сцяпану няёмка, што маці ўсё мяса аддае ім, а сабе нічога не пакінула. Менш за ўсё маці думае пра сябе, а дарослыя дзеці нават не заўважаюць гэтага ў прагным жаданні атрымаць найлепшы кавалак.<span>З усіх дзяцей мне падабаецца Сцяпан. Толькі ён зразумеў сваю памылку і вярнуўся да маці. Ён не прымае жорсткасці і абыякавасці іншых дзяцей. Яму сорамна перад бацькам, што не спраўдзіў яго надзеі і з’ехаў у горад. Сцяпан — адзіны чалавек, якога і можна назваць сапраўдным сынам, а астатнія дзеці ўжо «страцілі святое штосьці», «ачарсцвелі душою».</span>
Да разве найдутся на свете герои любившие свою отчизну так сильно, как главный герой этого произведения.
Мы знакомимся с подвигами Тараса Бульбы с самого начала повести. Старый бородатый козак встречает своих сыновей, которые недавно вернулись с войны.
Тарас был одним из числа коренных полковников-умный и мудрый предводитель своего войска.
Гордость Бульбы-его сыновья: Остап и Андрий. По мнению Тараса учеба была малой частью того, что должен понять козак, а самое основное-это учеба в Запорожской школе.
Для Тараса, как и для его сына Остапа самое главное было товарищество и родина. За них они отдавали свои жизни.
Любовь принесла в жизнь Андрия множество разочарований, она отдалила его от отца, Остапа и Отчизны. Измену Родине нельзя искупить, и поэтому Бульба не в силах простить сына, он не испытывает к нему вообще жалости. Тарас убивает своего сына и говорит: "Я тебя породил, я тебя и убью!".
Тарас - истинный патриот. Ради Отчизны он убил собственного сына.
Смерть Остапа изменила Бульбу. Тарас уже не был как прежде улыбающимся казаком, он был строгим и жестоким "гладиатором". Тарас сжег много мест в городе, не миловал никого, ни детишек, ни девушек. "Это вам, вражьи ляхи, поминки по сыну моему!" говорил Бульба.
Тараса взяли в плен и сожгли живым, но и на костре он думал о своих воинах.
Это рассказ о том, что доброта слепа в душе многих людях. Прохожие и дети не признавали бедного старца: бранили и издевались над ним. Ефим Дмитриевич работал в кузнице подручным помощником , и уходил на лето, чтобы отдохнуть, надышаться свежим воздухом. С каждым годом ему всё тяжелее становилось дышать (он болел туберкулёзом). Однажды его ударил прохожий в грудь, и тот упал навзничь.
Умер Ефим - его все провожали селом, жалели о том, что его не уважали. Пришла к нему на могилку дочка Даша (сирота), которую он приютил у себя, он о ней заботился. Она мечтала о том, как бы его вылечить от чахотки. Стала даже врачом - да вот не получилось, - скончался, не увидев её.
Признаки народной сказки,отличие от авторской.
1)В авторской сказке есть автор,в народной-автор неизвестен.
2)Авторская сказка может быть в прозе и в стихах,а народная-только в прозе.
3)В авторской сказке сюжет,мораль,поучение может быть на любую тему,а в народной-тема добра и зла.
4)В авторской язык повествования -любой,в народной-сказочный язык,с характерными выражениями и оборотами.
5)В авторской сказке не обязательно наличие зачина,присказки,концовки,как в народной.
6)Размер авторской сказки может быть любым,а народной-небольшой,так как тяжело запомнить большой текст.
7)Авторская сказка всегда записывается,а народная может передаваться из уст в уста.