1. Гэта былоці не той ноччу, <em>калі</em> азарылі нябесы чыесьці сэрца.
2. Ды жыцця не спыняць, не скуюць марозы,<em> </em><em>хоць</em> зямлю пакрые тоўстай коўдрай снег.
3. <em>Каб</em> на хмель не мароз, ен бы тын перарос.
4. Праз вокны нашага лагера было чуваць,<em /><em>як</em> безупынна сакаталі конікі.
<u><em>!!!ВЫДЕЛЕННЫЕ ЭТО ЗЛУЧНИКИ ИЛИ ЗЛУЧАЛЬНЫЕ СЛОВА!!!</em></u>
Вобраз “Раскіданага
гнязда” у драме Янкі Купалы паказваецца праз жыццё сям’і Зяблікаў, у якіх князь
адбірае зямлю. Яны вымушаныя змагацца, хадзіць па судах. Але ўсё іх дзеянні
застаюцца безвыніковымі. Маёмасці і зямлі больш няма, няма як працаваць, што
захоўваць і дзеля чаго жыць. У выніку шляхі чальцоў сям’і Зяблікаў разыходзяцца
ў розныя бакі. Невядома, ці сустрэнуцца яны ізноў, як складзецца іх лёс. І ці
ёсць шанец аднавіць іх раскіданае гняздо.
Ответ:
У нас дома жыве папугай. Ён з'явіўся ў нас 2 гады таму. Прынёс яго тата ад аднаго з працы. Імя яму выбіралі два дні. Прапаноўвалі назваць Красным, Цыпой, Кешой, Пецем. Але выбралі імя Жора.
Жора - хвалісты папугай. Мыска ў яго белая, цела блакітнага колеру. Хвост і крылы шэрыя з белымі хвалямі.
Першы тыдзень у папугая не было клеткі. Але ў выходныя мы схадзілі і купілі яе. Першыя падлога года Жору з клеткі не выпускалі. Потым ён пачаў лётаць па кватэры. Калі мы яго выпускаем, то закрываем усе вокны, а дзверы трымаем адкрытымі, каб яго не зашчымець. Калі наш хатні папугай лётае, то любіць садзіцца на людзей. Ён сядзіць на плячы, на галаве, на нагруднай кішэні і можа такім чынам падарожнічаць з пакоя ў пакой. Жора любіць скакаць па мяккіх цацак.
Объяснение:
<span>Нібы рупны араты, выходжу я раніцай на дзядзінец, яшчэ як сам Бог спіць, здаецца...</span>
<span>Пад белым морам туману дрыжыць густы хвойнік на лагчыне. Над рэчкай месяц бляднее. Галавешкі начлежнага вогнішча яшчэ смаляцца пад сухім карчом. Бярэзнік ахоплен чырвоным морам усходняй зарніцы. Бароны началі крычаць і крыліцца над зялёнай елкай. Кангошына смачна запахла, і ў вёсцы вароты заскрыпелі...
Пасля бяссоннай начы, калі ў нейкай непрытомнай гарачцы мучыцца чалавек і, быццам калючыя шышкі, думы абхапілі яго сэрца,— вельмі прытомна дачакаць усходу сонейка... жадаеш цеплаты яго і, пасылаючы на ўзгорку шчырую малітву дню, сісідаеш, як непатрэбныя атопкі, думы начныя...
</span>
<span>Хлопчык ведаў, што зайца так, як птушаня ў гняздзе, не накрыеш. Тут ужо трэба маладзецтва, небывалае здарэнне, - каб ён, такі імклівы, няўлоўны, ды апынуўся ў тваіх руках. Але аднойчы такі цуд адбыўся. А што не з зайцам, а з маленькім зайчыкам, дык цуд ад гэтага быў ані крышку не меншы. Іх тады, цэлы вывадак зайчанят, не проста знайшлі ў канюшыне, а выкасілі. Як жа добра, што не падрэзалі касою! Вялікія, хто касіў, кінулі косы і пачалі лавіць зайчанят, што сыпанулі ва ўсе бакі. І смешна так, як завадныя, і не вельмі хутка. Цяжка сказаць, як гэта ён сам, той хлопчык, не дагнаў ніводнага. Можа, таму, што хацеў палавіць усіх адразу. А аднаго яму далі. Рука дарослага трымала зайчаня за вушкі, толькі пальцамі. А шарачок па-немаўлячы пацешна дрыгаў заднімі лапкамі, нібы ад радасці, нібы з усмешкай. Хлопчыку сказалі, што зайца няможна браць за спіну, а толькі за вушы, і малы чалавек, з вялікай асцярожнасцю і трывогай, узяў малога зайца так, як трэба браць, адчуў у пальцах і цёплыя лапінкі вушэй, і дрыганне ножак, а потым, ужо без парады дарослых, палажыў яго ў шапку і, нібы ў гняздзе, панёс трушком ды подбегам дахаты</span>