))))))))))))))))))))))))))))))))
12 студзеня ў Данецку хакейны клуб правёў матч 2-га тура Суперфіналу Кантынентальнага кубка.
“Металург” гуляў у складзе: Мільчакоў; Пельвер — Казнадзей, К.Баранаў — Ігошын (к) — К.Брыкун; Спірыдонаў — Шынкевіч, Хлебнікаў — Осіпаў — Яфіменка; Дурноў — Яскевіч, Яромін — Рэмезаў — Андрушчанка; Марчанка — Плотнікаў, Дудко — Дашкоў — Каштанаў.
Лідарам на сёння з’яўляецца данецкі “Данбас”, які пасля аднаго матчу мае 3 ачкі, другое месца дзеляць “Металург” і “Руан”, якія маюць па 3 ачкі пасля дзвюх гульняў і на трэцім месцы італьянскі “Бальцана”, у якога нуль ачкоў.
Зіма - цудоўная і казачная пара года. Прырода засынае, набывае загадкавасць, навеивает пачуцце казкі. Зімой прыгожа як у садзе, так і ў дварах, як у поле, так і на рэчцы, але прыгажэй за ўсе ў лесе!
Шпацыраваў я як-то раз раніцай. Ледзь вытаптаная, вузенькая, як быццам выстелена мяккім палатном сцяжынка, прывяла мяне ў лес. Гэта месца ніколі мяне не прыцягвала. Я проста не заўважаў у ім нічога асаблівага. Але гэтым раніцай яно было выдатным. Беласнежны снег ляжаў ўсюды: на галінках дрэў, якія стаялі нерухома, як быццам зачараваныя; на маленькіх круглых хмызняках, якія дзякуючы багаццю снегу былі падобныя на велізарныя снежныя камякі.
<span>На роднай зямлі, пад якой спіць непробудным сном зяленая траўка, якая чакала вясновага цяпла. Усе заціхла. Нават вецер не хацеў псаваць гэтую цішыню. Я прайшоў крыху наперад і першы праменьчык ранішняга сонейка паказаўся ўдалечыні за соннымі дрэвамі. Я ішоў па лесе, і сэрца мае трымцела ад такога зачаравання. Беласнежны снег храбусцеў пад нагамі, гэты хруст мне вельмі падабаўся, я нават не ведаю чаму, але з самага дзяцінства гэты гук заўседы выяўляў ўва мне толькі пазітыўныя эмоцыі. Марозік щепал носік і шчочкі, шчыра вам прызнаюся, я крыху азяб, але дадому ісці не хацеў. Пачаў дзьмуць легкі ветрык. Ен надаў прыродзе бляску і арыгінальнасці. Струшивая з верхавін соснаў, дубоў, іў і кленаў точеные, маленькія беласнежныя сняжынкі.</span>
У маёй бабулі жыве кошка, па клічцы Нюша. Вы спытаеце, чаму яе назвалі,як свінку ў мультфільме"Смяшарыкі" або як спявачку Нюшу.Калі яна нарадзілася, мая сястра і браты любілі глядзець Смяшарыкі,а цётка любіла слухаць песні Нюшы.Калі прыйшоў час называць котку яна сказала:"Назавем яе Нюшей" і ўсе пагадзіліся.Вось таму так завуць бабуліну котку.
Нюша кававага колеру,грудка белая,а лапкі яе на канцы белыя, а зверху кававыя.Нос у яе маленькі і беленькі, вочы зялёнага колеру.Яна вельмі ласкавая і прыгожая.Калі мы прынеслі Нюшу да бабулі дадому, ёй было некалькі месяцаў.Летам ёй будзе 4 гады.
Нюша любіць гуляць на вуліцы,там яна ловіць мышак.Каб лавіць мышэй яна ходзіць далёка на гару.Калі яна непадалёк ад дома,можна крыкнуць"Нюша!" і яна мігам прыбяжыць да таго, хто яе клікаў.Адгукаецца яна толькі на знаёмыя галасы.
Нюша любіць есці ўсякія смачніны,піць малако.Яна вельмі любіць гуляць з дзецьмі.Калі мы з маімі братамі і з сетрой прыязджаем да бабулі,Нюша трэцца аб нас і мурлыкае.
Я вельмі люблю Нюшу.
Писала сама,получила 10)
С праздничком!!!))
<span>корань у слове гарадскі - гарад</span>